Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 4 juni 2025
En drama volgt op drama; de Vrouw van de zee komt na Rosmersholm, dat het hoogtepunt van Ibsen's dramatisch vermogen voorstelt, en na de Vrouw van de Zee verschijnen Hedda Gabler , Bouwmeester Solness , Kleine Eyolf .... Zij weerspiegelen de ongelijkmatige bewegingen der samenleving in de moderne maatschappij. Is het wel een samenleving? Zoo verschillend zijn haar elementen.
Het nieuwe gaat in Rosmersholm aan het oude te gronde, en het oude gaat met het nieuwe in den dood. In het verschiet alleen rijst de betere tijd voor onze gedachten, slechts even voor onze verbeelding.
Rebekka is misdadig, maar het verblijf op Rosmersholm heeft haar geadeld; zij, en de dichter met haar, erkent 'de mogelijkheid van den mensch, om geadeld te worden'. Dat het het leven kost, is bijzaak, of liever daaruit blijkt de vernieuwing pas. Dat is andere taal dan die, welke Relling in Vildanden voert.
Geen van die elementen wil zich aan gestelde orde ondergeschikt houden, en aan elk ontbreekt iets; toch verlangt ieder hunner voor zich de eerste plaats. In Rosmersholm, zijn meest beteekenende schepping, heeft Ibsen nog de voorstelling van een mogelijke verzoening der disparate bestanddeelen, maar hij kan die voorstelling niet geheel geven, hij vindt er geen vorm voor.
Maar in Hedwig is reeds de kiem van iets nieuws aanwezig. En die kiem is tot een volle plant geworden in Rosmersholm . De maatschappij, de huichelachtige, is ook hier nog aanwezig, maar zij is tot den achtergrond geworden, waarop zich het drama tusschen werkelijke menschenzielen afspeelt.
Rechtaf herinnert het stuk aan het eerste morgengrauwen, half een illusie van teederheid, half een ijzige adem van rauw nijpende nachtkoû. Krachtiger en grootscher gaat het dan in Rosmersholm , waar de nieuwe beschaving met haar onstuimig bloed en haar gaven hartstocht aandruischt tegen het verfijnde, zichzelf al vreemder en vreemder wordende, leven der oudere beschaving.
Want zoo wreed als vroeger laat hij haar niet meer de duistere eenzaamheid binnengaan, en zelfs wanneer hij ze ten dood voert, zooals hij met Hedda Gabler en de Rebekka van Rosmersholm doet, dan brengt hij haar dadelijk om, of hij geeft haar een geleide in den geliefde hand in hand. Bevrijding is Ibsen's woord geworden, en niet langer het scherpe woord: vrijheid.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek