mageden

Bijgewerkt: 14 mei 2025

Doe ic versach dat scone cruut In den boemgaerdekijn, Ende ic verhoerde dat soete geluut Van den mageden fijn, Doe verblide dat herte mijn, Dat ic moeste singen na: Harba lori fa, enz. Doe groette ic die allerscoenste, Die daer onder stont; Ic liet mine arme al omme gaen; Doe ter selver stont Ic woude se cussen an haren mont; Si sprac: "laet staen, laet staen, laet staen!" Harba lori fa, enz.

Gerrit Kalff - Geschiedenis der Nederlandsche letterkunde, Deel I