Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 6 juni 2025
Draalde men daarmede, dan was het te vreezen, dat men een onhoudbare zee zou vinden in de engte van vijftien mijlen breed, die Staffa van het eiland Mull scheidt. En men moest achter dat eiland een toevlucht gaan zoeken, meer in het bizonder in de kleine haven van Achnagraig, waar de Clorinda niets dan de winden uit volle zee had te vreezen.
»Om terstond onder zeil te gaan. Met den meer en meer opstekenden wind zullen wij, voor dat de avond invalt, te Achnagraig zijn. Wij kunnen te Staffa weerom komen, wanneer de storm overgewaaid is. »Maar waarom niet naar Jona teruggekeerd, wat de Clorinda binnen het uur zou kunnen bereiken?" vroeg broeder Sam.
Een uur later was de Clorinda met dubbel gereefde zeilen en met neergelaten stengen en onder haar stormfok onder weg en manoeuvreerde, om het eiland Mull ten noorden te ronden, ten einde Achnagraig langs de zeeëngte, die dat eiland van den vasten wal scheidt, te bereiken. Haar passagiers, op het hoogste punt van Staffa staande, volgden haar met de oogen, zoolang hun zulks mogelijk was.
Dat alles kan onmiddellijk ontscheept worden. En eindelijk een kok; welnu, die zal niets liever doen dan bij ons blijven." »Ja!... ja!..." juichte miss Campbell, terwijl zij van vervoering in de handen klapte. »Vertrek terstond met uw jacht naar Achnagraig en laat ons hier te Staffa achter. Wij zullen hier als verlatenen op een woest eiland zijn.
»Neen... neen... in Godsnaam niet naar Jona!" riep miss Campbell, die reeds de schaduw van Aristobulus Beerenkooi zag opdoemen. »Wij zouden in de haven van Jona niet veiliger zijn dan hier op de ankerplaats van Staffa," merkte John Olduck op. »Welnu, vertrek, kapitein," zei Olivier Sinclair, »vertrek onmiddellijk naar Achnagraig en laat ons hier te Staffa."
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek