United States or Egypt ? Vote for the TOP Country of the Week !
"Felix Tholomyès. "Post-scriptum. Het diner is betaald." De vier jonge meisjes zagen elkander aan. Favourite verbrak het eerst de stilte. "Wel," riep ze, "'t is in alle geval een aardige grap." "Die is heel goed," zei Zephine. "Blachevelle moet het eerst op dat idée gekomen zijn," hernam Favourite. "Dat maakt me verliefd op hem." "Neen," riep Dahlia, "het is een idée van Tholomyès.
Voltooien wij onze studie in de rechten met dwaasheden en maaltijden... Kom, Fantine, laat mij u kussen." Maar hij vergiste zich en kuste Favourite. "Men dineert beter bij Edon dan bij Bombarda," riep Zephine. "Ik geef aan Bombarda de voorkeur boven Edon," verklaarde Blachevelle. "'t Is er prachtiger, 't is er meer Oostersch. Zie slechts de benedenzaal. Er zijn spiegels in de wanden."
Zij zagen de studenten gearmd de herberg uitgaan; dezen keerden het hoofd om, wenkten de meisjes glimlachend toe en verdwenen in dien bestoven zondagschen menschendrom, die wekelijks de Champs-Elysées bestormt. "Blijft niet te lang weg!" riep Fantine. "Wat gaan zij ons halen?" zei Zephine. "'t Zal zekerlijk iets fraais zijn," zei Dahlia. "Ik," hernam Favourite, "wensch dat het iets van goud zij."
Tafelgesprekken en liefdekout; de eerste zijn evenmin weder te geven als de tweede; liefdekout is een wolk, tafelgesprekken zijn dampen. Fameuil en Dahlia neurieden; Tholomyès dronk, Zephine lachte, Fantine glimlachte; Listolier blies op een houten kindertrompetje, dat hij te Saint-Cloud had gekocht. Favourite lonkte teederlijk Blachevelle toe en zeide: "O Blachevelle, hoe bemin ik u!"
Hoe kon zij met zulke nagels werken? Die deugdzaam wil blijven, moet geen medelijden met zijn handen hebben. Wat Zephine betreft, deze had haar Fameuil veroverd door op zeer schalksche en verlokkelijke wijze: Ja, mijnheer! te zeggen. De jongelingen waren kameraden, de meisjes waren dus vriendinnen. Zulke minnarijen gaan steeds vergezeld van zulke vriendschappen.
Blachevelle beminde Favourite, dus genoemd wijl zij in Engeland was geweest; Listolier aanbad Dahlia, die den naam eener bloem had gekozen; Fameuil had Zephine, verkorting van Josephine, tot geliefde; Tholomyès had Fantine, bijgenaamd de blonde, uithoofde van haar schoon goudkleurig haar.
Wijs en wijsgeerig zijn, is verschillend; en het bewijs er van is, dat, de kleine ongeregeldheden in haar leefwijze er buiten gelaten, Favourite, Zephine en Dahlia wijsgeerige meisjes waren, en Fantine een wijs meisje was. Wijs! zal men zeggen, en Tholomyès? Salomo zou antwoorden, dat de liefde een deel der wijsheid uitmaakt.
Favourite, Dahlia, Zephine en Fantine waren vier bekoorlijke meisjes, nog min of meer naaisters, want zij hadden niet bepaald de naald verlaten, die door de liefde een weinig verwaarloosd was; maar zij hadden op 't gelaat nog een overblijfsel van het opgeruimde des arbeids, en in de ziel die bloem der braafheid welke bij de vrouw den eersten val overleeft.
Zephine en Dahlia, aan welke het toeval die verschillende schakeeringen der schoonheid had geschonken, welke elkaar aanvulden en verhoogden, verlieten elkander niet, meer nog uit instinct van coquetterie dan uit vriendschap; tegen elkander gesteund en gevlijd, vertoonden zij Engelsche poses.
Wat in deze tien maanden was gebeurd, is niet moeielijk te raden. Na de verlating was de nood gekomen. Fantine had al heel spoedig Favourite, Zephine en Dahlia uit het oog verloren; de band, door de mannen gebroken, was bij de meisjes vanzelf afgevallen.
Woord Van De Dag