United States or Suriname ? Vote for the TOP Country of the Week !
In den namiddag zou men Becky Thatcher met een bezwaard gemoed langs het verlaten schoolgebouw hebben kunnen zien zwerven, zonder iets of iemand te vinden on haar te troosten. Eindelijk sprak zij verdrietig tot zich zelve: "Och, had ik toch zijn koperen knop maar! Helaas ik heb geen enkele gedachtenis, niets dat mij aan hem herinnert!" En de woorden bleven haar in de keel steken.
De ontrustbarende gebeurtenis werd daar dien morgen behoorlijk uitgeplozen en iedereen kon vernemen, dat er nog geen taal of teeken van de schelmen ontdekt was. Toen de kerk uitging, liep mevrouw Thatcher toevallig naast juffrouw Harper, die met de schare het Godshuis verliet, en zeide: "Slaapt mijn Becky den heelen dag? Ik dacht wel, dat zij erg vermoeid zou zijn." "Uwe Becky?"
De groote oogen van Becky zeiden Tom, dat hij een flater begaan had, en hij hield verlegen op. "O, Tom! Dus is het niet de eerste keer, dat je geëngageerd bent?" Het kind begon te schreien, en Tom zeide: "Och, schrei niet, Becky; ik geef niets meer om haar." "Ja, dat doe je wel, Tom, ik weet, dat je het wel doet."
Daar kwam Jeff Thatcher aan en Toms gelaat klaarde wat op. Hij begon een gesprek met hem en zocht op allerlei manieren iets omtrent Becky te weten te komen, doch de looze jongen scheen er niets van te merken.
"'t Is akelig, maar 't is toch beter, Becky. Misschien kunnen zij het hooren." De woorden "misschien kunnen" joegen Becky een rilling door de leden, nog kouder dan het spookachtig geluid had gedaan, want zij waren de taal der wanhoop. De kinderen stonden stil en luisterden, alweder zonder gevolg. Opeens keerde Tom op zijne schreden terug en verhaastte zijn stappen.
Gij zult nu minder moede zijn en wij zullen den weg vinden." "Wij kunnen het probeeren, Tom, maar ik heb zulk een mooi land in mijn droom gezien en daarheen zullen wij gaan, denk ik." "Misschien nog wel niet. Houd je goed, Becky, en laat ons voortgaan." Zij stonden op en dwaalden hand in hand, hopeloos voort.
Hij had het tooneel op zijn gemak gadegeslagen en daarna de verraderlijke klappen toegebracht. Toen de school 's middags uitging, vloog Tom naar Becky Thatcher toe en fluisterde haar in 't oor: "Zet je hoed op en zeg dat je naar huis gaat; en als je den hoek van de straat om zijt, loop dan van de kinderen af, sla de steeg in en keer zoo naar de school terug.
Tom bemerkte, dat hij met zijn grooten teen het woord "Becky" in het zand had geschreven. Hij wischte het uit en was boos op zichzelven om zijne zwakheid. Doch hij schreef het niettemin nog eens, wischte het nogmaals uit en ontworstelde zich toen aan de verzoeking, door de andere jongens op te halen en zich bij hen te voegen.
Becky Thatcher kwam niet meer op school. Hij had een dag of wat met zijn trots strijd gevoerd en getracht te doen alsof zij niet bestond, maar het was hem niet gelukt. Van lieverlede begon hij weer langs haar vaders huis te slenteren en zich ongelukkig te gevoelen. Als zij eens stierf! Die gedachte was genoeg om hem krankzinnig te maken.
Weer luisterden zij scherp; het verwijderd geluid werd blijkbaar zwakker; nog een oogenblik en alles was weder doodstil. Welk eene bittere teleurstelling! Tom schreeuwde zich heesch, doch tevergeefs. Toch bleef hij Becky moed inspreken. Nogmaals ging er eene eeuwigheid van angstig wachten voorbij, zonder dat het geroep herhaald werd. De kinderen slopen naar de bron terug.
Woord Van De Dag