United States or Bermuda ? Vote for the TOP Country of the Week !
Το δε κακόν ήτο ότι δεν περιωρίζοντο μόνους τους νεκρούς ν' ανυμνώσιν, αλλά και των ζώντων διέστρεφον τον νουν διά των ογκωδεστάτων εγκωμίων. Οι Λατίνοι ποιηταί εσατύρισαν ασπλάγχνως την χαμερπή κολακείαν των επί Αυγούστου πανταχόθεν συρρευσάντων εις την Ιταλίαν Γραικύλων. Τούτους όμως υπερέβησαν κατά πολύ οι εις την Σύραν καταφυγόντες απόγονοι των σατυριστών. Δύσκολον ήτο να ευρεθή, καθ' όλην την νήσον αξιότιμός τις μεγαλέμπορος, καταστηματάρχης, λουκουμοποιός, τοκιστής, βυρσοδέψης, σαράφης, ή καραβοκύρης, του οποίου δεν υμνήθη πεζώς και εμμέτρως «l'acuto ingegno» και «il raro talento». Η δε προς τας ευγενείς αυτών κυρίας ιταλική λατρεία υπερέβαινε τα όρια του κωμικού και του πιστευτού. Μεταξύ των οικοδεσποινών τούτων υπήρχον βεβαίως καί τινες πράγματι ευπρόσωποι. Και αύται όμως έπρεπε ν' αρκεσθώσι δι' έλλειψιν άλλων υπερβολικωτέρων εις τας αυτάς ομοιώσεις προς «ά ν θ ο ς λ ε ι μ ώ ν ο ς, ά γ γ ε λ ο ν, Ή ρ α ν, Ή β η ν – ή
Σωκράτης Το να δύναταί τις ν' αναλύη την γενικήν έννοιαν εις τα είδη αυτής, τέμνων εις τα φυσικά της άρθρα, χωρίς να προβαίνη εις το να συντριβή κανέν μέρος κατά τον τρόπον κακού μαγείρου· έτσι ακριβώς προ μικρού οι δύο λόγοι μου έλαβον μίαν κοινήν ιδέαν, την μανίαν, καθώς δε φύσει εξ ενός σώματος έχομεν δίπλα μέρη με το αυτό όνομα, τα κληθέντα αριστερά και δεξιά μέρη, τοιουτοτρόπως και ως προς την μανίαν, την οποίαν εθεώρησαν οι λόγοι ως έν είδος υπάρχον φύσει εντός μας, ο μεν είς λόγος ετράπη εις την διευκρίνισιν του αριστερού μέρους της και δεν αφήκε τας ερεύνας τούτου του μέρους ίνα επαναρχίση, ειμή όταν εύρεν εις αυτάς αριστερόν τινα καλούμενον έρωτα τον οποίον ελοιδόρησε πάρα πολύ δικαίως, ο δε έτερος λόγος μας έφερε εις το δεξιόν μέρος της μανίας όπου εύρεν έρωτα, ο οποίος αν και είχε το ίδιον όνομα με τον πρώτον, ήτο θεϊκός όμως και λαβών αυτόν ως υπόθεσιν των εγκωμίων του τον επήνεσεν ως αιτίαν των μεγίστων αγαθών μας.
Αλλά αυτά μεν ίσως είναι καταλληλότερον να ορισθούν ακριβέστερον εις τα ειδικά συγγράμματα περί εγκωμίων, εις ημάς όμως είναι φανερόν από όσα ελέχθησαν, ότι η ευτυχία είναι έν από τα αξιομακάριστα και τέλεια πράγματα. Φαίνεται δε ότι είναι τοιαύτη και διότι αποτελεί αρχήν.
Διό παρακαλώ υμάς ίνα αποδεχθήτε τας εν τω επισήμω τούτω εγγράφω κατατεθείσας θερμάς ευχαριστίας μου, μοι επιτρέψητε δε συγχρόνως ίνα μετά της αυτής ειλικρινείας υποβάλω τη εκλαμπροτάτη Γερουσία τας πατριωτικάς υμών προσπαθείας και μαρτυρήσω υπέρ της ευγνωμοσύνης και των εγκωμίων άτινα οφείλονται προς την υμετέραν Πανιερότητα.
Έτι δε περισσότερον θα επικραίνετο η σκιά του αν έβλεπε συγγενή, προς ον πάντοτε τόσην έδειξε στοργήν, αυτοσχεδιάζοντα προς τιμήν του έν των ουχί αγνώστων παρ' ημίν χυδαίων εκείνων αναμνηστικών μνημείων, των υπενθυμιζόντων τους κακοζηλοτέρους «Βίους μετ' εγκωμίων» των Βυζαντινών.
Αλλ' όσον περισσότερον αποκρούεις τους επαίνους, τόσον περισσότερον αναδεικνύεσαι αξία των μεγαλειτέρων εγκωμίων. Εις την περίπτωσίν σου εφαρμόζεται σχεδόν το αναφερόμενον εις τον Διογένην, ο οποίος ερωτηθείς πώς δύναται κανείς να γείνη ένδοξος, Εάν, είπε, καταφρονή την δόξαν. Δύναμαι δε και εγώ να είπω, εάν κανείς μ' ερωτήση ποίοι προ πάντων είνε άξιοι επαίνων, όσοι δεν θέλουν να επαινώνται.
Αλλ' εξαρχής εξήγησα ότι η παρούσα εισαγωγή δεν αποτελεί Βυζαντινόν βίον μετ' εγκωμίων, και ότι προς τούτοις τοιούτο τι μνημείον θα ήτο ήκιστα αρμόζον εις την μνήμην και ήκιστα αρεστόν εις την σκιάν ανδρός, όστις ουδέν απηχθάνετο τόσον όσον το ψεύδος και τους κατά συνθήκην λόγους. Βλ. «Εθνοφύλακας» αρ. 985. Ιδού ταύτης το κείμενον: Αριθ. πρωτ. 5688, 5733. Διεκ. 4353.
Λέξη Της Ημέρας