rimpel-zand

Bijgewerkt: 14 juni 2025

Terwijl ik wegdreef met de eb van 's levens Oceaan, Terwijl ik terug ging langs de kust, die ik zoo goed ken, Terwijl ik wandelde in Uw vochtig rimpel-zand, Paumanok, door de golven bespoeld, Waar het sissend en dreigend geruisch der baren wordt gehoord, Waar de woeste oude moeder eindeloos krijt om haar verloren telgen, Ik, op den laten herfstdag, ging peinzend, zuidwaarts starende, Door mijn electrische Ikheid-zelve vervreemd van den hoogmoed, die mij mijn poëmen doet zeggen, Ik ging, en was vervuld van den geest, die onder mijn voeten in het zand zijn lijnen had getrokken, Ik dacht aan het bezinksel op den bodem van alles, ook op den bodem van alle zee, alle land, alle leven der wereld.

Walt Whitman - Grashalmen