United States or South Africa ? Vote for the TOP Country of the Week !
Toen hij bij Gaetano kwam, bleef hij staan en zuchtte dieper dan ooit. "Dat is de Mongibello, de Mongibello," zei pater Jozef, "niemand kan den Mongibello weerstaan." Gaetano antwoordde hem door nog heftiger te schreien. "'t Is de berg, die hem lokt," mompelde pater Jozef.
Ik vrees dat de groote Mongibello den spot met hem zal drijven." De twee bandieten zien elkaar uitvorschend aan. "Ware het slechts hoogmoed," zegt Passafiore. Maar nu wenden zij gelijktijdig hun oogen af en wagen het niet iets meer te zeggen. Dezelfde gedachte, dezelfde vrees heeft zich van hen meester gemaakt. Falco staat op het punt krankzinnig te worden, soms is hij reeds uren lang waanzinnig.
"Zie eens naar den Mongibello," zegt hij tegen Passafiore, "zie eens hoe hij bloost, zeker begrijpt hij, waarmee Falco bezig is in de steengroeve." En Passafiore antwoordt: "De Mongibello heeft zeker nooit anders gedacht dan sneeuw en asch op zijn kruin te krijgen." Maar plotseling houdt Biagio op met lachen. "Dat gaat nooit goed, Passafiore," zegt hij, "Falco wordt al te hoogmoedig.
Zoo groot als daar op Mongibello's top heeft hij zich nooit tevoren gevoeld. Maar op dezen feestdag wil Falco niet werken. Den volgenden dag, zegt hij, zal hij aan den arbeid beginnen om den Mongibello te bevrijden van den spoorweg. Er ligt een eenzame landhoeve op den weg van Paterno naar Aderno. Die is vrij groot, de eigenares daarvan is een weduwe, donna Silvia, die vele sterke zonen heeft.
Hij verhaalt haar nu hoe Falco den Mongibello bestegen en een krans gelegd heeft op diens top. Maar dit scheen den berg mishaagd te hebben, want nu had hij Falco ter aarde geworpen. Een klein puimsteentje was voldoende geweest om den gevreesden rooverhoofdman te vellen. "Nu is het gedaan met Falco," zegt Passafiore. "Hij loopt rusteloos op en neer in de steengroeve en wacht slechts op zijn ziekte.
Zij weten ook, dat toen Falco de zilveren bruiloft van koningin Margherita zag, dit feest hem zóó behaagde dat hij zei: "Als ik vijf en twintig jaar op den Etna gewoond heb, wil ik mijn zilveren bruiloft met den Mongibello vieren." De menschen hadden daarover gelachen en gezegd dat dit een goede gedachte was.
Want hij had nooit een liefste bezeten, maar de Mongibello met zijn grotten, wouden, kraters en ijsvelden, had hem beschermd en gediend als een echtgenoote. Aan niemand is Falco zooveel dankbaarheid verschuldigd als aan den Mongibello. En men vraagt, wanneer Falco en de Mongibello hun zilveren bruiloft zullen vieren, en men rekent na, dat dit in deze lente moet zijn.
Hij trok zijn kleeren aan, bond alles wat hij bezat in een bundeltje, zette zijn hoed op het hoofd en nam zijn schoenen onder den arm. Hij wilde wegloopen. Hij kon het niet uithouden bij donna Elisa. Sedert hij pater Gondo gehoord had, waren Diamante en de Mongibello niets meer voor hem. Alles beteekende niets dan te zijn zooals pater Gondo en gezegend te worden door de menschen.
Dan denken de arbeiders: Hij zal den spoorweg vernielen op den dag van den Mongibello. En er heerscht schrik en angst onder hen. Ze wagen het niet verder te werken aan den spoorweg. Hoe meer de tijd nadert, dat Falco zijn verbond met den Mongibello zal vieren, hoe meer arbeiders signor Alfredo verlaten. Spoedig gaat deze zoo goed als alleen aan den arbeid.
Neen, hij zou wel geen moed hebben daar te komen, zei ze. Anders bestond er geen gevaar om er te wonen, omdat de berg God vreesde. Donna Elisa zei, dat de Mongibello vele heiligen bezat, maar bovenal Santa Agatha van Catania. En indien de Cataniënsers altijd tegen hem waren, zooals ze moesten, dan kon geen aardbeving of lavastroom hen deren.
Woord Van De Dag