United States or Italy ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bij de stadspoort scheidden de pelgrims van elkaar. De menschen van Diamante namen hen mede naar hun huizen, opdat zij zich verfrisschen en verkwikken zouden, na den moeitevollen tocht. Over een uur zouden ze elkaar weer ontmoeten bij de Porta Etnea om samen naar het beeld te gaan. Maar Margherita had geen geduld om een heel uur te wachten.
Een paar dagen voor de bruiloft kwam de oude bedelaarster Santuzza, die Margherita's peettante was, bij haar en verlangde haar te spreken. Ze begaven zich naar het dakterras om ongestoord te kunnen zijn. "Margherita," zei de oude vrouw, "gij leeft in zulk een glans en heerlijkheid, dat het misschien weinig baat nu tot u te spreken over degenen, die in nood en kommer leven.
Laten wij de eersten zijn, die het beeld erkennen! Laten wij zijn als de herders en wijzen van het Oosten, laat ons gaan naar het heilige kind, terwijl het nog ligt op het stroobed in de armoedige grot!" Een nieuwe hoop ontwaakte in Margherita Cornado's hart toen zij dit hoorde. Zij was de eerste, die gehoor gaf aan pater Gondo's oproeping. Later sloten zich nog anderen bij hem aan.
Het berouw woonde in haar hart en schrijnde als een open wonde. Orestes werd veroordeeld tot levenslange galeistraf. Santuzza stierf een paar weken, nadat haar zoon veroordeeld was. Margherita kon geen vergeving verkrijgen, noch van den een, noch van de andere. Zij riep de heiligen aan, maar dezen wilden haar niet helpen.
Toen zij nog een kind was, werkte haar vader in de mijnen, later kreeg hij een kleine erfenis, zoodat hij niet meer behoefde te werken. Er was een klein, smal, armoedig dakterras op het huis van Margherita Cornado in Girgenti. Een steile, smalle trap leidde daarheen, en men moest door een lage deuropening kruipen om op het terras te komen.
Diamante's Christusbeeld was een machtige wonderdoener, hij was zoo barmhartig, zoo goed, dat alle menschen tot hem moesten komen. Toen Margherita Cornado dit hoorde, had zij een gevoel, alsof haar hart reeds verlost was van alle pijn. De menschen van Diamante troostten haar. "Hij zal u stellig helpen, hij helpt u allen," zeiden ze. "Niemand heeft nog tevergeefs tot hem gebeden."
Zij weten ook, dat toen Falco de zilveren bruiloft van koningin Margherita zag, dit feest hem zóó behaagde dat hij zei: "Als ik vijf en twintig jaar op den Etna gewoond heb, wil ik mijn zilveren bruiloft met den Mongibello vieren." De menschen hadden daarover gelachen en gezegd dat dit een goede gedachte was.
Een oogenblik later liet ik met bewogen gemoed de kleine vlag in den wind fladderen, een kostbaar geschenk van de koningin-moeder Margherita, en ze schitterde in de zon, de groen-wit-roode banier met de kleine letters van de bemoedigende zinspreuk: "Ardisci e spera!" Den 21sten Juni was de expeditie in het vierde kamp boven den Scott-Elliotpas bij den Helenagletscher van den Stanley vereenigd.
Naast het Palazzo Corvaia de kerk Santa Catarina en een klein, eerst onlangs opgegraven romeinsch theater, waarin de twee vomatorien, toegangen tot de hoogere rangen, nog duidelijk te zien zijn. Aan de andere zijde van het pleintje het Teatro Margherita en een kleine kazerne voor "Carabinieri". De Porta di Messina sluit hier het stadje af.
Die allen hebt ge geheel vergeten." Margherita berispte haar, omdat zij zoo kon spreken. "Ik breng u de groeten van mijn zoon Orestes. Het gaat hem slecht, hij heeft uw raad noodig." "Ge weet dat ge vrij tot mij kunt spreken, Santuzza," zei het meisje. "Orestes werkt niet langer in de mijnen van Grotte, hij is vertrokken naar Racalmuto, en hij heeft het daar zeer slecht.
Woord Van De Dag