United States or Lithuania ? Vote for the TOP Country of the Week !
Hiertoe behoort ook Michailof. Als de zoon van een opperhofmeester van een hotel te Moskou, heeft hij niet de geringste opvoeding ontvangen. Nadat hij de Academie had betreden, wilde hij zich ontwikkelen, want hij is niet dom, en met dat doel heeft hij zich gewend tot de bron van alle wetenschap: de dagbladen en de revues.
Wronsky en Anna moesten volgens Michaïlof Russen van aanzien zijn, rijk en onbekend met al wat de kunst betreft, evenals alle rijke Russen, die de rol van liefhebber en kenner spelen.
Golinitschef verzuimde geen gelegenheid hem gezonde denkbeelden omtrent de kunst in te prenten; Michaïlof bleef onder dit alles steeds even koel.
De beide portretten van Anna hadden hem de oogen openen en hem overtuigen moeten, welk een onderscheid er bestond tusschen Michaïlof en hem; hij besefte het genoeg om van het zijne af te zien en het voor overtollig te verklaren, en zich te vergenoegen met zijn tafereel der middeleeuwen, waarover hij even voldaan was als Golinitschef en Anna, omdat het, veel meer dan al wat Michaïlof had vervaardigd op een tafereel uit de oudheid scheen te gelijken.
Zonder er zich zelf van bewust te zijn, bergde deze terstond dien indruk in het een of andere hoekje van zijn hersenen om er zich mettertijd van te bedienen evenals van de kin van zijn sigaren-koopman. De bezoekers, die reeds ten opzichte van Michaïlof teleurgesteld waren door de verhalen van Golinitschef, werden het nog meer door het voorkomen van den schilder.
"Het is Christus voor Pilatus, Mattheus, hoofdstuk XXVII." Hij voelde zijn lippen van ontroering beven en ging op zij om achter zijn gasten te gaan staan. Gedurende de weinige seconden stilte, die nu volgden, bezag Michaïlof zijn schilderij met een onverschilligen blik, als ware hij een der bezoekers.
Nauwelijks waren zij binnengetreden, of Michaïlof wierp op nieuw een blik op zijn gasten; het hoofd van Wronsky met eenigszins uitstekende jukbeenderen graveerde zich oogenblikkelijk in zijn verbeelding, want de artistieke zin van dezen man werkte in spijt van zijn verwarring en verzamelde zonder ophouden bouwstoffen. Zijn fijne en juiste opmerkingen grondde hij op bijna onmerkbare sporen.
Het schijnt mij toe, dat verlichte menschen deze vraag niet meer stellen moeten," antwoordde Michaïlof. Golinitschef was niet van deze meening en zich sterk gevoelende door de onwrikbaarheid zijner overtuiging versloeg hij den schilder in een discussie, waarbij deze zich niet wist te verdedigen.
Toen hij zich eindelijk met moeite aan zijn beschouwing had ontrukt, liet hij het gordijn vallen en keerde vermoeid, maar gelukkig naar huis terug. Wronsky, Anna en Golinitschef kwamen vroolijk weer in hun palazzo aan, terwijl zij over Michaïlof en zijn schilderijen spraken.
Anna en Wronsky, die zich ergerden aan het geleerd gebabbel van hun vriend, wisselden blikken van verveling; zij kwamen er eindelijk toe, alleen het bezoek in het atelier voort te zetten en stonden voor een kleine schilderij stil. "Welk een juweeltje! hoe bekoorlijk!" zeiden zij als uit één mond. "Wat zou hun zoo bevallen?" dacht Michaïlof.
Woord Van De Dag