United States or Albania ? Vote for the TOP Country of the Week !


In Den Haag was zij steeds gewend geweest aan een côterie van gelijk- en gelijkvormige menschen; trots hun verschil van fortuin, van éen zelfde denkwijze over zeden en fatsoen, menschen, die hoffelijk beleefdheden wisselden, elkander op diners en soirées vroegen en elkaâr visites maakten. Men had in die côterie onderlinge maatschappelijke verplichtingen: men scheen die hier niet te hebben.

Van avond zult gij nog meer honger hebben. Hoe jammer dat hij geen horloge ook in zijn pet heeft! Wij zouden nu weten hoe laat het was; het mijne staat stil. Het mijne ook. De gedachte aan een horloge bracht ons tot de werkelijkheid terug. Hoe laat was het? Hoelang bevonden wij ons in de gang? Wij wisselden daarover van gedachten, maar konden het niet eens worden.

"Gij wildet mij misschien laten werken aan uw spoorweg?" "Ja, ja, indien gij slechts zelf wilt." Weer trad hij dicht op haar toe, en zij wisselden eenige korte zinnen. "Kom in het licht, ik wil uw gelaat zien." "Ge gelooft, dat ik niet de waarheid spreek?" "Ik geloof, dat ge slechts beleefd wilt zijn." "Beteekent die spoorweg iets voor u?" "Die beteekent leven en geluk voor mij." "Hoezoo?"

Schitterende jachtpartijen, diners, feesten en prachtige recepties, waarop de adel uit den ganschen omtrek verscheen, wisselden elkander af. De koning zelf werd te Modave verwacht, toen eensklaps de noodlottige tijding van de aanhouding der koninklijke familie te Varennes en hare terugvoering naar Parijs, aan alle verwachtingen den bodem insloeg en aan de feesten een einde maakte.

De wachten waren zoo verdeeld, dat één man aan het roer stond, één op den uitkijk en één bij de machine. Wij deklieden moesten alle drie op het dek zijn, terwijl de vierde mocht slapen. De machinisten wisselden elkaar af op de wacht; de kok zou de behulpzame hand reiken, zoo vaak hij weg kon. Allen zonder uitzondering wisten wij nu, dat er zwaar werk voor den boeg was.

Hare hoop zonk weg; zelve viel zij in hare doffe neêrslachtigheid, in de grijze nevels harer melancholie terug, en er gingen uren om, dat de oude vrouw en het jonge meisje, in het zelfde vertrek gezeten, geen woord met elkander wisselden, beiden verloren in een hopelooze mijmering. Eline begreep, dat deze sombere samenleving niet kon duren.

Hij, die dit zeide was niemand anders dan Phileas Fogg, wiens hoofd even uitstak boven een stapel couranten welke voor hem lagen. Tegelijkertijd groette Phileas Fogg zijn collega's, die zijn groet beantwoordden. De zaak waarover men sprak en waarover de verschillende dagbladen van het Vereenigde Koninkrijk zoo ijverig van gedachten wisselden, was drie dagen geleden, den 29en September gebeurd.

"Nu komen we in Lapland," had Gorgo gezegd, en de jongen had zich voorover gebogen om het landschap te zien, waar hij zoo veel van had gehoord. Maar hij was erg teleurgesteld, toen hij niet anders had gezien dan groote bosschen en moerassen. Bosschen en moerassen wisselden elkaar af.

Slechts de verschijning van een enkel landman, die eerbiedig groetend langzaam voorbijging, bracht hun verdwaalde gedachten terug voor een oogenblik; zij wisselden dan eenige woorden en herhaalden hun afspraak wat zij uit voorzichtigheid doen zouden in de stad.

Zijn kostuum, zijn houding, zijn minste bewegingen verrieden, dat hij zich moeite gaf voor een Tartaar gehouden te worden, ook sprak hij tot de Tartaren, die naast hem reden, in eene taal, die mij onbekend was; maar uit de verwonderde, spottende blikken, die zij met elkaar wisselden, maakte ik op dat zij hem niet begrepen.