United States or Afghanistan ? Vote for the TOP Country of the Week !
Maar nauwelijks had zij Orestes aangeklaagd, of ze werd door een hevig berouw aangegrepen, gewetenswroeging verteerde haar. In een ander land dan Sicilië zou hetgeen zij gedaan had, niet als een misdaad gerekend worden. Een Siciliaan echter sterft liever dan dat hij als aanklager optreedt. Margherita Cornado had geen rust, dag noch nacht.
En gedurende den tocht door de verschroeide, gloeiend heete woestijn, waar geen enkele boom schaduw gaf en waar het water bitter smaakte van zwavel en zout, voelde Margherita Cornado dat haar smart draaglijker werd. "De kleine hemelkoning zal dit lijden van mij nemen," zei ze. Op een dag in Mei bereikten de pelgrims eindelijk den voet van Diamante's berg.
Diamante's Christusbeeld was een machtige wonderdoener, hij was zoo barmhartig, zoo goed, dat alle menschen tot hem moesten komen. Toen Margherita Cornado dit hoorde, had zij een gevoel, alsof haar hart reeds verlost was van alle pijn. De menschen van Diamante troostten haar. "Hij zal u stellig helpen, hij helpt u allen," zeiden ze. "Niemand heeft nog tevergeefs tot hem gebeden."
't Was niet veel, wat zij voor hen doen kon, maar toch geloofden de wagentjes, dat zij het leven niet meer konden dragen, indien Margherita Cornado niet kwam om hen te troosten. Maar ongelukkig voor de wagentjes, was Margherita zeer schoon. Eens zag een der mijningenieurs haar, terwijl zij hen troostte, en hij kreeg haar dadelijk zeer lief.
Toen klaagde Margherita Cornado den zoon van haar peetmoeder, Orestes, aan als den moordenaar van haar bruidegom. Dit deed zij hoewel zij wist, dat haar bruidegom schuldig was aan alles, waarvan Santuzza hem aangeklaagd had. Dit deed zij hoewel zij zelf zijn vonnis geveld had door het mes te kussen.
Een paar weken later kwam Margherita Cornado in het geheel niet meer bij de mijnen in Grotte. Zij zat thuis in Girgenti aan haar uitzet te naaien. Ze zou trouwen met den mijningenieur. Zij zou een goede partij doen en verwant worden aan de eersten der stad. Nu kon zij zich immers niet meer bekommeren om de wagentjes.
De wagentjes baadden in zweet, de zware manden groeven diepe wonden in hun schouders. Terwijl ze op en neer gingen zongen ze: Zeven tochten gedaan in pijn en nood, 't Leven is erger dan de dood. Gedurende heel haar jeugd had Margherita Cornado medelijden gevoeld met deze ongelukkige kinderen. En juist omdat zij altijd aan hun rampzalig lot dacht, geloofde men dat zij een heilige zou worden.
Terwijl Margherita Cornado daar op het frissche terras zat, vertoefde ze in gedachten steeds in de donkere, benauwde mijngangen. Zij kon niet nalaten aan al de ellende te denken, die in de mijnen heerschte. Vooral moest zij aan de kinderen denken, die het erts uit de mijnen aansleepten. "De kleine wagens" noemde men hen. Dat woord bleef steeds in haar geheugen haken.
"Waarom laat men dien man leven?" riep zij uit. Santuzza keek haar uitvorschend aan. Toen haalde zij een mes uit haar zak. "Dit zendt Orestes u met duizend vragen," zei ze. Margherita Cornado nam het mes, kuste de kling en gaf het terug zonder een woord te spreken. De avond voor de bruiloft brak aan. De ouders van den bruidegom wachtten op hun zoon. Tegen zonsondergang zou hij uit de mijnen komen.
Was zij waanzinnig, dat zij kon denken, dat hij door iets, iets ter wereld zich van haar zou laten scheiden? Toen zij opgroeide, zeiden alle menschen van haar: "Zij wordt een heilige, zij wordt stellig een heilige." Haar naam was Margherita Cornado. Zij woonde in Girgenti, dat aan de Zuidkust van Sicilië in het groote mijndistrict ligt.
Woord Van De Dag