heenwippend

Bijgewerkt: 3 mei 2025

Langzaam sukkelde de kar den zwaren zandweg over, nu en dan op een steen stootend of over een kussen dopheide heenwippend. De beide vrienden hadden echter oog noch oor voor het natuurschoon en het lied der schepping. De boer achtte het geraden zich maar te houden alsof hij alleen was, ten minste zoolang de kar nog in de buurt van het dorp reed.

J. A. Wormser - De Vurige Oven : Een verhaal uit den tijd der dragonades in Nederland