United States or Ireland ? Vote for the TOP Country of the Week !
"Zy luisterde met opgespalkte oogen en uitgerekten hals, op iets dat haer onverklaerbaer scheen, en eventwel haer met schrik en verbaesdheid sloeg." De vader, "over de zonderlinge ontsteltenis zyner dochter verstomd," aanschouwt haar en schijnt te willen vragen: "Wat is er, wat is er dan?" doch Lenora doet een teeken met de hand, dat hij moet zwijgen.
«Tot hiertoe voer Lorenzo enkel op de Middellandsche zee, heden onderneemt hij eene reis naar het verre Noorden, die reis schrikt mij af, Lenora, zij zal lang duren, want in de afgelegen streken, die Lorenzo bezoeken zal, is de winter streng en mistig, hevige orkanen woeden er op den Oceaan, zij beletten de schepen naar huis terug te keeren en ik ben oud en ziekelijk, wie weet of ik Lorenzo nog zal wederzien.»
Dona Maria en Lenora weenden van ontroering, en, o zalige stond! Lorenzo, de langverbeide zoon, de teergeliefde broeder zag zijne moeder en zuster terug. Angst en lijden werden vergeten om plaats te maken voor de vreugde van het blijde wederzien. Lorenzo wist zooveel te vertellen over de reis, die zoo lang geduurd en zoo vol afwisseling was geweest.
Zij legt een klein en sneeuwwit linnen op de tafel en plaatst er twee borden op en een schotel met aardappelen. Terwijl het stil gebed nog zachtjes door het vertrek gaat, hooren ze eensklaps een gerucht van stemmen beneden de trap. Lenora, door een hevige siddering aangegrepen, wordt in haar gebed verstoord.
Lorenzo was de kapitein van het groote koopvaardijschip, dat zoo juist Venetië had verlaten om de havens der Noord-en Oostzee te bezoeken; Lenora was zijne zuster, Dona Maria zijne moeder.
Nieuwe klanken dringen duidelijk in het kamertje. "Lenora erkende den toon dezer stem. Alsof een bliksemslag haer hadde getroffen, vloog zy met eenen enkelen sprong en angstig kermend tot de deur, sloeg ze toe en bleef met de hand en schouder er tegen drukken. "Lenora, om Gods wille, wat vreest gy?" riep de bange vader. "Gustaf, Gustaf!" huilde de maegd. "Hy is daer! hy komt!
Oh, weg, weg dit alles van de tafel! Hy alleen mag onze armoede niet zien!" "Sprakeloos tot zyne dochter gaende verwyderde hy haer van de deur. Lenora vlugtte weg tot in den versten hoek des vertreks en boog het hoofd in diepe schaemte." Een mooie scène, voorbereid door het gevoel van wee dat op beiden drukte in al wat voorging.
«De tijd vliegt zoo spoedig voorbij, troostte Lenora, alle dagen moeder, zullen wij bidden voor den afwezige, heel dikwerf zullen wij ter kerke gaan, aalmoezen uitreiken aan de arme lieden, zieken bezoeken, bedroefden vertroosten en intusschen met moed en betrouwen, Lorenzo's terugkomst verbeiden.»
Woord Van De Dag