zuiend

Bijgewerkt: 28 juni 2025

Toen zij den kuil toegemaakt en er de dorre bladeren weêr over hadden gespreid, nam de monnik het kind op, drukte Walid de hand en ging heen door de boomen, hij hoorde den brigadier nog achter zich, die iets zeide. Er was een kalmte in hem of het nu altoos herfst zou blijven. En langzaam liep hij den weg af, het kind dat schreeuwde zuiend in zijn arm.

Arthur van Schendel - Een Zwerver Verliefd