felrobuste

Bijgewerkt: 6 mei 2025

Maar soms als hij bij haar was voelde Bernard nog wel wat 't was geweest, dat hem toen zoo bekoord had, dat zachte, goeddoend zachte, dat troostende, opwekkende zachte, in de oogen en de trekken van den mond en in de stem vooral, de hartelijke warme stem, en dan dat vroolijk-reine, hoog-onschuldige, wat je aandoet met een gevoel van ridder-zijn, van willen verdedigen 't teere goede tegen 't felrobuste booze, en hij voelde 't met weemoed, want de bekoring was nu niet sterk meer, en zeker lag dat aan hem, zeker was hij minder vatbaar voor indrukken van het goede, was hij zelf minder goed, onreiner geworden.

Herman Johan Robbers - De roman van Bernard Bandt