United States or Bouvet Island ? Vote for the TOP Country of the Week !
Op eens is het hem alsof hij honden hoort aanslaan of een glimp van het witte hert krijgt, dan zet hij de hoorn voor de mond zodat het luid door 't bos weergalmt... Maar hij is steeds alleen in de betovering van 't eenzame bos.
Hij, die zijn tijd vooruit was in denken en gevoelen, besefte de disharmonie tusschen verleden en toekomst, die het heden tot een marteling doet worden en hem de roerende klacht ontlokte, die door de eeuwen heen weergalmt. De weg van Kopenhagen naar Helsingör was bezoomd met bosschen van eiken, beuken en linden, waartusschen zich hier en daar het "pantserblauwe zeevlak" vertoonde.
De teekening is zeer dikwijls zwak, de kleuren zijn schel en zonder harmonie, de gouden versiersels zijn in veel te kwistigen overvloed aangebracht; toch laat dit mozaïek van goud en kleuren u niet koel, vooral niet wanneer de lampen zijn aangestoken, het statig psalmgezang door de gewelven weergalmt, de blauwe wierookwolken opwaarts kronkelen, en de monniken met hunne lange tabbaarden en zwarte kappen, in eerbiedige houding, voor de koninklijke poort geschaard staan.
Maar deze schatting kan hoegenaamd geene aanspraak op juistheid maken, en is eigenlijk niet meer dan eene gissing, daar deze bevolkingen voor een groot deel geheel onbekend zijn. In den avond van den zevenden April voeren wij de straat van Sarangani binnen, gevormd door de eilanden van denzelfden naam en de landpunt Panguian. Een kanonschot weergalmt, en wij houden stil.
De Majoorske overwon. Zij is toch machtiger dan alle kavaliers. 't Is akelig hen te zien, zooals ze daar zitten, gebonden in de vervallen oude voertuigen; met hangende hoofden of toornige blikken zitten ze, en de plaats weêrgalmt van hun vloeken en wilde uitbarstingen van onmachtige woede. De Majoorske gaat van den een naar den ander.
Mijnheeren en Mevrouwen! Wij vieren heden het blijde feest der zedelijke wedergeboorte onzes vaderlands. Deze zaal weergalmt van vreugdeliederen, nog klinkt aan ons luisterend oor het schoone gezang der verleidende vrouwenstem, alles ademt hier voldoening en geestdrift. Ach, de onweerstaanbare stem des gewetens en des plichts dwingt mij die vreugde te storen.
Ach, het bloed uit diepe wonde Kleurt het vorstelijke kleed. Het paleis weergalmt van klagen, Angstgeschrei en wanhoopskreet! En terwijl de bange klachten Nog weerklinken in de lucht, Is de ridderlijke wreker Naar Medina reeds gevlucht.
Nu drijft de kiel, waar een albasten trans Zóo rijst, als zinkt het diep der waterlagen, En uit de verte lokt een maanlicht-glans, Een troost van medelij voor wie vertsagen: Een kreet van levenslust dringt uit het hart, En duizendwerf, tot in het hart der aarde, Weergalmt hij door het doodenrijk der smart...
De zuiver-menschlijke tragedie duurde slechts een oogenblik; de doode vijand is nog maar een roerloos hoopje vuil en bloed, en om hem heen weergalmt luid-bulderend hoezee-geschreeuw. Hij staart met waanzinnige oogen en ziet zijn makkers vreugde-dansen en hoog zwaaien met hun képi's en geweren. Zij hebben de loopgraaf genomen; zij hebben overwonnen en jubelen wild hun trotsche blijdschap uit.
"De Tijger ligt onbeweeglijk, hij verroert zich niet, hij houdt zijn adem in, hij wacht de Stier komt al grazende dichter bij nog een kleine wending en de gelegenheid zal gunstig zijn en nu slechts één enkele sprong en de Tijger zit zijn prooi op den rug hij heeft hem zijne klauwen in de breede borst geslagen hij heeft hem de slagtanden in den korten, rimpeligen nek gezet een vreeselijk gebrul weergalmt in den nacht en weerkaatst door het gebergte de Stier ijlt, woedend van pijn, in 't dichtst van het woud, maar de Tijger blijft in dezelfde houding de Stier slaat in razernij de horens tegen de stammen der boomen, de Tijger verroert zich niet de smarten doen den Stier al harder en harder voortijlen, de Tijger drijft zijne tanden en klauwen al dieper en dieper in het vleesch de Stier werpt zich op den grond, wentelt zich om, de Tijger laat los, doet een enkelen sprong, zet de tanden in den strot van zijn slachtoffer en weldra blaast het rochelend den laatsten adem uit."
Woord Van De Dag