United States or Peru ? Vote for the TOP Country of the Week !
Zoo verwarde hij »Cibao« met »Zipangu«, en die verwarring ontstond nog te eer, omdat de eenvoudige Haïtiërs hem mededeelden, dat de Kazike van dat land gouden huizen en gouden banieren had.
Hij deed Guacanagari dit voorstel en vol vreugde nam deze het aan, waarop men terstond aan het bouwen ging van het houten fort. De onnoozele Haïtiërs, door den Kazike onderricht, welk een groot geschenk de »Zonen der zon« hun geven wilden, hielpen met alle macht aan den bouw mede, en binnen een paar dagen was het fort, dat van Columbus den naam van »La Navidad« kreeg, voltooid.
Hoe Columbus over de Haïtiërs dacht, vooral na deze schipbreuk, blijkt uit hetgeen hij schreef in het Journaal, dat hij aan Ferdinand en Isabella wilde geven.
Om te laten zien welk eene uitwerking het geschut had, liet Columbus een paar kanonnen afschieten. Doodelijk verschrikt zagen de Haïtiërs welke vreeselijke verwoestingen de kogels konden aanrichten, maar ze begrepen ook, dat ze onder bescherming van zulke wapenen tegen de Caraïben volkomen bestand waren.
Deze belletjes had Columbus vóór dien tijd al eens gegeven, en het scheen wel, dat de Haïtiërs hierop zeer gesteld waren; men zegt, dat ze op de maat van die belletjes godsdienstige dansen uitvoerden. Op het hooren van dit belangrijke bericht verhelderde Columbus' gelaat, en de verbaasde Guacanagari vroeg waardoor dit kwam.
Toen deze voor den Vorst en zijne onderdanen de noodige proeven geleverd had van hetgeen er met dit wapen kon gedaan worden, waren de Haïtiërs opgetogen van verbazing en verwondering, en de Kazike zeide, dat, als zijne onderhoorigen ook zulke wapenen hadden, die dan menigmaal te pas zouden komen. »Of ze dan zooveel oorlog voerden?« vroeg Columbus.
Eenzaamheid, verwoesting en vreeselijke armoede heerschen nu daar, waar eenmaal Columbus meende op een aardsch paradijs te staren, en waar de lachende dorpen van de Haïtiërs het landschap vervroolijkten. Met veel praalvertoon en onder trompetgeschal trok het schitterend leger door de vlakte. De inboorlingen konden niet anders dan de wondervolle pracht als iets bovennatuurlijks aanzien.
»Nooit,« antwoordde Guacanagari. »Maar ver uit het Zuiden komen vaak de Caraïben, in kano's, van hunne eilanden om ons hier te vangen, te slachten en te verslinden. Wij kunnen geene tegenweer bieden en niets anders doen dan in onze bosschen vluchten.« Thans werd het Columbus duidelijk waarom de Cubanen en ook de Haïtiërs zoo schuw waren en van het strand vluchtten, zoodra ze de schepen zagen.
De goedige Haïtiërs, die getuigen van de ramp waren geweest, bewezen, bij het bergen, met hunne kano's goede diensten. Het verlies van de »Santa Maria« was voor Columbus bijna eene onherstelbare ramp, vooral nu de »Pinta«, die bijna even groot als het verloren Admiraalsschip was, hem verlaten had.
Woord Van De Dag