United States or Uganda ? Vote for the TOP Country of the Week !
Αλλά τι είναι αυτό το Αγαθόν δεν ορίζει ο Πλάτων. Αλλ' η ιδέα ως κατ' εξοχήν πραγματικότης είναι και η υπερτάτη ενέργεια, είναι το ον, όπερ ποιεί το μη ον μέτοχον εαυτού, εικόνα εαυτού, και ούτως αύτη μεν γίνεται αιτία ποιητική, αρχή δημιουργική, το δε μη ον γίνεται τοιούτον τι, οίον είναι το ον.
Άρα έχουσι και όρεξιν επομένως και φαντασίαν. Προδήλως νοεί κίνησιν εν τη ψυχή. Το ζώον αισθάνεται μόνον, ότι αντικείμενόν τι προξενεί αυτώ ηδονήν ή λύπην, αλλ' ουδέν γινώσκει περί του αντικειμένου τούτου, δι' ο πάντα είναι αδιόριστα εν τω ζώω. Οίον είναι η ηδονή, ή το συμφέρον ή το καθήκον. O Αριστ. ακολουθών την έννοιαν του μέτρου λέγει το «μεγαλύτερον».
Και οι μεν Πέρσαι ταύτα είπον, ο δε Κροίσος, εις ον απήρεσκεν η κρίσις αύτη, είπε προς τον Καμβύσην ταύτα, «Εις εμέ όμως, υιέ του Κύρου, δεν φαίνεσαι όμοιος με τον πατέρα σου, διότι δεν έχεις ακόμη υιόν τοιούτον οίον εκείνος μας άφησε.» Ταύτα ακούσας ο Καμβύσης ευχαριστήθη και επήνεσε την κρίσιν του Κροίσου.
Ουδείς όστις να μη ήτο πεπροικισμένος με εντελή ευρωστίαν θα ηδύνατο να επαρκέση εις τας βαρείας απαιτήσεις τοιούτου πολυμόχθου βίου, οίον περιγράφουσι τα Ευαγγέλια, υπέρ παν άλλο φαίνεται να είχε το δώρημα εκείνο του ευκόλου ύπνου, όστις είνε το φυσικόν αντίδοτον του καμάτου, και το άριστον δραστικόν προς καταπράυνσιν του κεκμηκότος πνεύματος.
Κατείδες, οίον α τάλαιν' εών πέπλων εξέβαλ', έδειξε μαστόν εν φοναίσιν, ιώ μοι, προς πέδω τιθείσα γόνιμα μέλεα; τακόμαν δ' εγώ... Βοάν δ' έλασκε τάνδε, προς γένυν γ' εμάν τιθείσα χείρα; Τέκος εμόν, λιταίνω· παρήδων τ' εξ εμάν εκρήμναθ', ώστε χέρας εμάς λιπείν βέλος... Εγώ μεν επιβαλών φάρη κόραις εμαίς φασγάνω κατηρξάμαν ματέρος έσω δέρας μεθείς.
Κι' όταν, από τους άνδρες μας κρυφά, στης αποθήκες πάμε για φρούτα και κρασί, πάντα μπροστά μας βγήκες, και μολονότι εγκληματείς μαζύ μας τόσους χρόνους, ποτέ δεν το μαρτύρησες, λυχνάρι, στους γειτόνους! Ο μονόλογος ούτος της Πραξαγόρας πρέπει ν' απαγγέλληται υπό του ηθοποιού όσον οίον τι πομπωδώς, διότι διά τούτου παρωδεί και σατιρίζει ο Αριστοφάνης το ύφος των τραγικών ποιητών.
Κατ' εκείνην την στιγμήν οι Λακεδαιμόνιοι κατελήφθησαν υπό πανικού φόβου, οίον ουδέποτε άλλοτε ησθάνθησαν· μόλις ολίγας στιγμάς είχαν όπως προετοιμασθούν διά την μάχην, και κατέλαβαν αμέσως τας θέσεις των ενώ ο βασιλεύς Άγις έδιδεν όλας τας διαταγάς ως ορίζει ο νόμος.
Δεν γνωρίζω, αλλ' αμφιβάλλω ειλικρινώς, αν υπάρχει έθνος εκ των συγχρόνων οίον δήποτε, όπερ να διήρεσε πάντας σχεδόν τους αλλοεθνείς εις τας δύο ταύτας κατηγορίας, και κατατάσσον έκαστον εις μίαν εξ αυτών να παρεδέχθη, ότι αδύνατον είνε να υπάρχη ξένος οίος δήποτε, όστις να μη ήνε φίλος του ένθερμος και φανατικός ή εχθρός του θανάσιμος.
Υπήρχε μάλιστα γνώμη τις, ην φειδόμενος μέχρι τούδε δεν ανεκοίνωσα εις τους αναγνώστας, αλλά σκληρόν χρέος με βιάζει να πράξω τούτο σήμερον. Το πρόσωπον της Αϊμάς, οίον εν τοις χρονικοίς μνημονεύεται, εξελήφθη υπό τινων ως πρόσωπον αλληγορικόν, ως σκότιον της φαντασίας πλάσμα, μηδέποτε δυνάμενον να υπάρξη.
Οίον.. ηλο.. αι ά.... αι ο. .ο. ο .ά..ου... Και ούτω καθεξής. Ύστερον όμως προχωρούσης της παραβολής, κατώρθωσε να εξακριβώση και άλλων στοιχείων το σχήμα και την φωνήν, και ανεγίνωσκεν: Αδελφή μου Αϊμά, Αφότου έφυγες, ν., τα καΐ ημέραν σε ζητώ. Έμαθα πού ε. ρίσ. εσαϊ. Όσον υ.ηλοί καΐ αν εϊναϊ οι τοϊ — χοϊ θα τους... Και τα λοιπά.
Λέξη Της Ημέρας