ratada

Bijgewerkt: 13 juni 2025

Zij kreeg medelijden met het arme wicht, 't welk een dot in het mondje had, waaruit de kracht zoo die er in was geweest reeds lang moest verdwenen zijn. 't Was een aardig, ja zelfs een mooi kindje, en in weerwil dat de gure wind het gezichtje verkleumde, lachte het toch toen de dame het vriendelijk aanzag en ratada zei.

Jacobus Jan Cremer - Betuwsche novellen, en Een reisgezelschap