Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 25 juli 2025
Eline bedacht zich even, sloot de partiture en vlijde zich met kwijnende oogen in de kussens van den divan. Zeker, mevrouw! riep ze vleiend. De deur ging open: een groote dame, een weinig zwaar, in het zwart, trad binnen. Het was de eigenaresse van het pension. Ik kom even zien, hoe u het maakt! sprak zij beleefd en vriendelijk. Voelt u u niet wel? O neen! kreunde Eline en zij sloot de oogen.
Terwijl zij meende, dat Ben-Saïd antwoordde, bleef zij een pooze aldus onbewegelijk, daarna hervatte zij haar rol en neuriede zij voort. Maar het kriebelde haar in de keel, zij schrapte, zij kuchte herhaaldelijk en ten laatste begon zij zoo hevig te hoesten, dat zij de partiture neêrlegde, en zitten ging, de handen geperst op heur benauwden boezem. Waarom doe ik zoo dol? dacht ze.
Het was de partiture van Le Tribut de Zamora, die zij zich eertijds had aangeschaft tijdens heuren hartstocht voor Fabrice. Ze dorst niet kijken, vreezende haar krankzinnigheid als belichaamd voor zich te zien. Zij dorst zich niet bewegen, ontzet voor zichzelve, en zij had gaarne haar twijfelend verstand gered, door, als het het ware, buiten zichzelve te gaan.
Eline richtte zich dadelijk op uit hare kwijnende houding en zij glimlachte en smakte met de tong bij de gedachte aan de frissche koude van het ijs, dat zij zou krijgen. Intusschen nam zij werktuigelijk de partiture weder op, en verbeeldde zij zich, dat zij Xaïma was. Zij stond hoog opgericht als een vorstin en wees op een gedroomden afgrond aan heur voeten.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek