oavendpap

Bijgewerkt: 16 juni 2025

Ge mot nou niet zoo triestig kieken, grootvoader," vervolgde hij na eenig zwijgen: "went zie, dan zou mien 't gemoed ook vol schieten en.... dat zou.... dat zou toch onneuzel zin, dat zou...." En de goede jongen zweeg, en de oude man zweeg ook, en ze zagen elkander in de oogen, en ze bleven zoo nog een geruimen tijd, totdat Doortje eindelijk want het was inmiddels avond geworden in de keuken kwam um veur d' oavendpap te dekken.

Jacobus Jan Cremer - Betuwsche novellen, en Een reisgezelschap