dofgroen

Bijgewerkt: 8 mei 2025

Er was niets melodieus in die stem en Bernard herinnerde zich nu ook hoe hij wel door andere meisjes over haar had hooren praten, met een zekere vrees, als van "dat meisje met die mannenstem". Maar hem had ze bekoord, dadelijk, en 't was ook haar stem niet alleen, en ook niet enkel de wellustig-benauwende odeur waarmee ze zich geparfumeerd had, 't was zij, zij heelemaal, zooals ze daar stond met het room-blanke hoofd boven 't dofgroen van haar mousselinen baljapon, het fiergedragen hoofd overhuifd met een glanzing van rosblonde haren.

Herman Johan Robbers - De roman van Bernard Bandt