United States or Moldova ? Vote for the TOP Country of the Week !
De stelsels met echte longen voor de ademhaling staan dichter bij die met kieuwen dan die met tracheeën. Zoo schrijdt de natuur niet alleen van kieuwen tot longen bij naburige klassen en families, gelijk visschen en tweeslachtige dieren uitwijzen, maar die verandering kan zich zelfs in een enkel individu voltrekken, dat dus achtereenvolgens de beide systemen gebruikt.
Met wat wonderbaar geluk, of liever met wat onbedriegelijken kunstenaarstakt, is die houding weergegeven: met vluggen, snellen tred schrijdt de god voorwaarts, langs zijn vluchtende vijanden heen, die hij zijn ontzaglijk wapen tegenhoudt.
En het verhaal schrijdt steeds kalm door, begint bij het begin, springt niets over, vat de geschiedenis niet in dramatiese scènes samen, maar houdt steeds de belangstelling gaande. Het is de stijl en de toon van de moderne roman en novelle die men hier ziet ontstaan.
En toen kwamen de herinneringen aan de dichtstukken van Ossian voor den dag, die zij vers voor vers, ieder op zijn beurt, opdreunden: »O gij, die boven onze hoofden zweeft, rond als het schild onzer voorvaderen, zeg ons, van waar komen uw stralen, o! goddelijke zon? Van waar komt uw eeuwig licht?" »Gij schrijdt voorwaarts vol majesteit en vol schoonheid op uw baan!
Daarom ook brengt het, telkens de europeesche diplomatie waar zij eigenlijk niet wezen wil; daarom schrijdt het onophoudelijk voorwaarts naar het eenmaal, met volle bewustheid, met historische noodzakelijkheid gekozen, en nimmer uit het oog verloren doel.
Het linkerbeen, dat zich thans nog achter bevindt, wil zich gestrekt en op eene vinnige, kordate manier naar voren bewegen. Als ons oog van dit driftige, besliste mannetje naar den grooten, vierkanten Banning overgaat, doet diens voetstap ons weldadig aan. Rustig en goedsmoeds schrijdt hij voort.
Spoedig zijn zij vergeten, want de poort wordt opnieuw geopend en de vreeselijke slachting gaat ongestoord voort. Nogmaals verschijnt een eenvoudige grijsaard voor de rechters. 't Is een edelman, genaamd Charles de Sombreuil, en evenals Cazotte wordt ook hij door eene liefhebbende dochter vergezeld. Zij heet Maria. Heldhaftig schrijdt zij naast haar vader voort en ondersteunt hem bij het gaan.
"De boeren vreten gras," teekent d'Argenson telkens op; "sedert een jaar vreten zij gras," "de menschen sterven als vliegen, de ellende schrijdt voort tot onder de poorten van Versailles." Vreeselijk drukken de heerendiensten, de gedwongen arbeid aan den aanleg der groote wegen.
Op zijne tochten door het woud, nu eens over den bodem, dan weer hoog boven den grond van boom tot boom, hoort het een haan kraaien, en zijn hart zwelt van vreugde bij de herinnering aan de kostelijke spijs, waaraan hij zich in den vorigen zomer op de naburige boerenplaats te goed deed. Hoogst voorzichtig echter schrijdt hij voort en kruipt eindelijk in 't hoenderhok.
Stil, wees stil: op zilvren voeten Schrijdt de stilte door den nacht, Stilte die der goden groeten Overbrengt naar lage wacht ... Wat niet ziel tot ziel kon spreken Door der dagen ijl gegons, Spreekt uit overluchtsche streken, Klaar als ster in licht zoû breken, Zonder smet van taal of teeken God in elk van ons.
Woord Van De Dag