Gdy tak siedział w bezmyślnym, wegetatywnym osłupieniu, cały zamieniony w krążenie, w respirację, w głębokie pulsowanie soków, rosła w głębi jego ciała, spoconego i pokrytego włosem w rozlicznych miejscach, jakaś niewiadoma, nie sformułowana przyszłość, niby potworna narośl, wyrastająca fantastycznie w nieznaną dymensję.
Zresztą, pracować będę do rana. Dobranoc ojcu! I wychodził powłócząc nogami, a zamknąwszy drzwi za sobą, uśmiechał się złośliwie: Stary jest wzięty... pojutrze można się lansować a beknie i to dobrze! Lecz Kundel miał także w głębi duszy swojej kącik poetyczny, w którym rosła błękitna niezabudka sentymentalizmu. Kundel był kochliwy i jak wszyscy „przeżyci” w miłościach swoich dążył do ideału.