nauwenood

Bijgewerkt: 16 juni 2025

Zij sloeg de oogen op, en lachte mij spraakloos toe. Ik voelde een brandend verlangen in mij opwellen haar in de armen te nemen en aan het hart te sluiten; maar, sedert eenigen tijd, was het ter nauwenood dat ik hare hand durfde vastklemmen, zoo teêr en heilig scheen zij mij toe. Ik ging op den rand van het bed zitten en vroeg bijna fluisterend: "Zou het voor heden zijn?"

Émile Zola - Nantas