allerverachtendst

Bijgewerkt: 6 mei 2025

»Genoeg!" sprak zij: »ik ben gereed." Op mijne buiging voor de jongere dame kreeg ik niets terug dan een allerverachtendst opkrullen van de koraalroode bovenlip, zoodat de tanderij er onder zichtbaar werd als een snoer van paarlen, zoo gij wilt maar juister gesproken, als het gebit van eenen hond.

Carel van Nievelt - Chiaroscuro: Vertellingen tusschen licht en donker