United States or China ? Vote for the TOP Country of the Week !
Hij vroeg Cosette: "Wilt ge naar het Luxembourg gaan?" Een straal verhelderde Cosette's bleek gezicht. "Ja," antwoordde zij. Zij gingen er heen. Er waren drie maanden verstreken. Marius kwam er niet meer. Marius was er niet. Den volgenden dag vroeg Jean Valjean weder aan Cosette: "Wilt gij naar het Luxembourg gaan?" Zij antwoordde treurig en zacht: "Neen."
Jean Valjean had in Cosette's kamer een ledikant met hemel van drieërlei kleur van oud damast doen plaatsen en den vloer doen beleggen met een oud fraai Perzisch tapijt, dat in de straat Figuier-Saint-Paul bij vrouw Gaucher was gekocht, en om het statige van deze ouderwetsche pracht eenigszins te temperen, had hij er allerlei bevallige en sierlijke kleine meubelstukken voor jonge dames bijgevoegd, étagère, boekenkast met vergulde boeken, papeterieën, een met paarlemoer ingelegd werktafeltje, een zilveren vergulde nécessaire, en een toilet van Japansch porselein.
Jean Valjean had een soort van Y voor zich. Welken arm zou hij er van kiezen? Hij aarzelde niet en koos den rechter. Waarom? Wijl de linker tak naar de voorstad, naar bewoonde plaatsen, en de rechter naar het veld, naar het onbewoonde voerde. Zij gingen echter niet snel meer; want Cosette's schreden vertraagden die van Valjean. Hij droeg haar nogmaals.
Jean Valjean was als herboren; zijn geluk herleefde als met nieuwen glans; het Luxembourg, de onbekende jonge sluiper, Cosette's verkoeling, al deze wolken zijner ziel verdwenen. Hij zeide zelfs bij zich zelven: "Ik heb mij dit alles slechts verbeeld; ik ben een oude dwaas."
Jean Valjean had stilzwijgend Cosette's stilzwijgende goedkeuring aangenomen. Zij betreurde het. Het was te laat. Den dag, dat zij weder naar het Luxembourg ging, was Marius er niet meer. Marius was dus verdwenen. 't Was uit. Wat te doen? Zou zij hem ooit weder vinden?
Zoo het ergste mocht gebeuren, was er slechts gevaar voor hem zelven, en hij had het recht niet Cosette tot het klooster te doemen, omdat hij tot het bagno veroordeeld was geweest. Wat is overigens het gevaar tegenover den plicht? Eindelijk, niets belette hem voorzichtig te zijn en voorzorgen te nemen. Cosette's opvoeding was overigens bijna voltooid.
Zoolang Cosette klein was, had Jean Valjean haar gaarne van haar moeder gesproken; toen zij jongedochter was geworden, werd hem dit onmogelijk. 't Scheen hem, alsof hij niet meer durfde. Was het om Cosette? Was het om Fantine? Hij gevoelde een soort van godsdienstige huivering om deze schim in Cosette's gedachte te brengen en de doode in hun beider lot in te voeren.
Overigens zou een vrouw reeds op 't eerste gezicht van Cosette's kleeding gezien hebben, dat zij geen moeder had. Zekere kleine voegzaamheden, zekere bijzondere aangenomen gebruiken waren door Cosette niet in acht genomen. Een moeder, bij voorbeeld, zou haar gezegd hebben, dat een jong meisje geen damast draagt.
Een buurvrouw van de Thénardier's ontmoette de moeder toen zij vertrok, en kwam terugloopen om te zeggen: "Ik heb op de straat een vrouw ontmoet, die schreide, dat er 't hart door verscheurd werd." Toen Cosette's moeder vertrokken was, zei de man tot zijn vrouw: "Met dit geld zal ik den wissel van honderd tien francs kunnen betalen, die morgen vervalt. Er ontbraken mij vijftig francs.
Jean Valjean had zijn wandelingen naar het Luxembourg niet gestaakt, wijl hij niets bijzonders wilde doen en bovenal vreesde Cosette's aandacht te wekken; maar terwijl Cosette, in deze voor beide verliefden zoo zoete uren, haar glimlach naar Marius wendde, die verrukt in deze beschouwing verzonken was en thans in de wereld niets anders zag dan een aangebeden schitterend gelaat, richtte Jean Valjean glinsterende en vreeselijke oogen op Marius.
Woord Van De Dag