satijne

Bijgewerkt: 10 mei 2025

Ze draagt in de versombering der umbrella een hoed beweeglijk als de veêrtooi van een wilde op 't gele haar. Een satijne, wier oogen glassen de dwarsstraat in, en die den geschulpten onderrok bloot tipt, spreekt haar aan; beiden gaan den kant uit dien ze zijn gekomen.

Jacobus van Looy - Proza