arengoud

Bijgewerkt: 2 juli 2025

Zij droegen hare koppen als kroontjes, fijn gekroezeld en gekarteld en wonderlijk teeder samengesteld. De rooden glansden als vuur tusschen het gele stroo. Ook hadden zij in hare broosheid den vorm van vlammen. "Klaprozen en arengoud, korenbloemen en hemelblauw, murmelde hij in bewondering: welk een gedicht." Een man die naar stad ging, groette hem in 't voorbijgaan.

Felix Rutten - Onder den rook der mijn: Eene novelle uit Limburg