United States or Vietnam ? Vote for the TOP Country of the Week !
En al de muzikanten in uniform, die er bijna zoo statig uitzagen als don Ferrante, en die glinsterende muziekinstrumenten en de met beelden versierde dom! En de zonneschijn en Mongibello's sneeuwkruin, die vandaag zoo dicht bij was geweest dat men hem bijna grijpen kon, dat alles was onvergelijkelijk vroolijk geweest.
Zoo groot als daar op Mongibello's top heeft hij zich nooit tevoren gevoeld. Maar op dezen feestdag wil Falco niet werken. Den volgenden dag, zegt hij, zal hij aan den arbeid beginnen om den Mongibello te bevrijden van den spoorweg. Er ligt een eenzame landhoeve op den weg van Paterno naar Aderno. Die is vrij groot, de eigenares daarvan is een weduwe, donna Silvia, die vele sterke zonen heeft.
Hij was er van overtuigd, dat zij het Christusbeeld gebeden had, haar spoorweg te beschermen tegen Falco. En het had door Mongibello's puimsteen Falco's kracht gebroken. Maar nu wilde zij niet barmhartig zijn en hem helpen, dat Falco zijn gezondheid terug zou krijgen en weer tot een eer voor het vaderland zou worden, zooals hij vroeger geweest was.
Hij heeft een gevoel alsof de geheele wereld aan zijn voeten ligt en zijne grootheid erkent. Falco legt den krans op Mongibello's top. Als hij terugkomt bij zijn kameraden, drukt hij hun zwijgend de hand, en als hij van den aschkegel daalt, zien ze dat hij een puimsteen opneemt en in zijn zak doet. Falco neemt een herinnering mee aan de schoonste ure van zijn leven.
Maar Falco vliegt verder, zoo iets is niet voor hem. Falco is een groot man. Ze stijgen al hooger. Eerst rijden ze onder amandelboomen en cactussen, dan onder platanen en beuken, en later onder eiken en kastanjes. Maar de nacht is donker. Zij zien niets van Mongibello's heerlijkheid.
Woord Van De Dag