dolgekitteld

Bijgewerkt: 18 juni 2025

Rupert zong, verging zelf in zijn zang en vertelde met klanken en beelden zijne spasmodische zinschokken. Toen was 't een veld van rozen en de voeten van den tierenden man staken in den malschen dauw, die geurde. En hij danste, dolgekitteld, aldoor zijne teenen krullend, en zijn buik was glimmend en rond. Het gouden zwaard van den zomer zwaaide over den hemel..

Herman Teirlinck - Het ivoren aapje : Een roman van Brusselsch leven