blauw-duistere

Bijgewerkt: 10 mei 2025

Hij liet Vere vertellen, luisterde naar de wijde jubeling van dat uitmuntend hart, dat zich, in zijn nacht, met een nieuw leven overgaf aan de minste beving van een vermoedelijke dagklaarte. En de geluiden van dat verlangend hart vielen als een wilde stormdruppeling op de stille, roerlooze, blauw-duistere vijvervlakte van het zijne. Toen keek hij haar goedig aan.

Herman Teirlinck - Het ivoren aapje : Een roman van Brusselsch leven