United States or Wallis and Futuna ? Vote for the TOP Country of the Week !
Niezdrowa!.. obruszył się plenipotent. Tu przecież konający w domu, mógł chyba zostać jeszcze! dorzucił gniewnie, zły na widoczną obojętność wiejskiego eskulapa. Obejrzał się.
Siła bowiem jakby ukryta, a nieujęta jednocześnie i dziwna, biła od tego kącika pamiątek; zdawał się być on jedynym uśmiechem smutnego zkądinąd tu bytu i jedyna również kapliczka, nikłego złudnego zapewne jakiegoś szczęścia, ale zawsze szczęścia.
*Julia.* Czy nie wiesz, nianiu, kto jest ten pan? *Marta.* Ten, tu? To syn starego Tyberya. *Julia.* A tamten, Co właśnie ku drzwiom zmierza. *Marta.* To podobno Młody Petrycy. *Julia.* A ów, tam na prawo, Co nie chciał tańczyć? *Marta.* Nie wiem. *Julia.* Spytaj, proszę, Jak się nazywa. Jeżeli żonaty, Całun mię czeka zamiast ślubnej szaty.
*Tybalt.* Ujmy tej, stryju, pewno nie wytrzymasz: Jeden z Montekich, twych śmiertelnych wrogów, Śmie tu znieważać gościnność twych progów. *Kapulet.* Czy to Romeo? *Tybalt.* Tak, ten-to nikczemnik.
Zacnego domu widzicie tu syna; Chociaż pod ziemią śpi jego rodzina, Ma przecie ojców, co, litością zdjęci, Mając kumostwa powinność w pamięci, Nie żałowali dla sieroty chleba, Uczyli pracy i bojaźni nieba; Sprawiał się godnie, że go synem zowią I część chudoby dla niego stanowią . Nie jestci u nich gospodarstwo liche, Praca sierpowa nie idzie pod wichę , Co tydzień wniesie, nie straci niedziela, Bóg też pomocy rządności udziela: Czystą pszenicę czarna niesie rola, Wełniste owce zabielają pola, W schludnej stajence bydełko się chowa, A cztery konie jadą do Krakowa.
Kiedy w starym mieście panował wciąż jeszcze nocny, pokątny handel, pełen solennej ceremonialności, w tej nowej dzielnicy rozwinęły się od razu nowoczesne, trzeźwe formy komercjalizmu. Pseudoamerykanizm, zaszczepiony na starym, zmurszałym gruncie miasta, wystrzelił tu bujną, lecz pustą i bezbarwną wegetacją tandetnej, lichej pretensjonalności.
Masz tu z prochem leszczyńskim sakiewkę; Podsyp zapał, a żywo zczyść paznogciem krzesiwo, Potem palnij w twój łeb, lub w tę dziewkę. „Wyżej, wprawo, pomału, czekaj mego wystrzału: Pierwiej musi w łeb dostać pan młody.” Kozak odwiódł, wycelił, nie czekając wystrzelił I ugodził w sam łeb wojewody. Około 1820.
Przed wrytym w ziemię Wentzlem zjawia się teraz nagle surowa, sztywna, pełna godności. Co pan tu robisz, panie Wentzel? pyta majestatycznie proszę się nie zapominać! nie za-po-mi-nać!.... I odwraca się, jakby z jednej sztuki wykuta, owijając nogi nieszczęsnego nauczyciela w fałdy swej długiej szaty. Pan Wentzel skłania się nizko i cofa się tyłem w stronę przedpokoju.
Schowajno tam dla mnie, braciszku, kawałek marcepana i szepnij na ucho odźwiernemu, żeby wpuścił Zuzannę Grindston i Nelly; jak mię kochasz. Antoni! Potpan! *Trzeci sługa.* Czegoż tam? Co za gwałt? *Pierwszy sługa.* Wołają was, pytają o was, czekają na was, niecierpliwią się na was w wielkiej sali. *Czwarty sługa.* Nie możemy być tu i tam razem. Dalej, chłopcy! pohulajmyż dzisiaj!
Zziajane już konie, galopując, sapały i tak dojechano aż pod sztachety drewniane, okalające stacyę... Tu pełno już było wozów, bryk, obywatelskich czwórek, oczekujących na swych panów. Gdy elegancki ekwipaż pana Emila wtoczył się na brukowany placyk przed stacyą, jednocześnie na platformie rozległ się dzwonek i wpadł tam, z hukiem pociąg, zatrzymujący się tu tylko parę minut.