United States or Fiji ? Vote for the TOP Country of the Week !
Po śnieżystej zamieci do wsi zbrojny mąż leci, A pod burką wielkiego coś chowa. „Ej, to kubeł, w tym kuble nowogrodzkie są ruble!” „Nie, mój ojcze, to Laszka synowa!” Po śnieżystej zamieci do wsi zbrojny mąż leci, A pod burką wielkiego coś chowa. „Pewnie z Niemiec, mój synu, wieziesz kubeł bursztynu?” „Nie, mój ojcze, to Laszka synowa.”
Czy rozumiecie pytał mój ojciec głęboki sens tej słabości, tej pasji do pstrej bibułki, do papier mâ ché , do lakowej farby, do kłaków i trociny? To jest mówił z bolesnym uśmiechem nasza miłość do materii jako takiej, do jej puszystości i porowatości, do jej jedynej, mistycznej konsystencji. Demiurgos, ten wielki mistrz i artysta, czyni ją niewidzialną, każe jej zniknąć pod grą życia.
Światło lampy stwarzało sztuczny dzień w owej krainie dzień dziwny, dzień bez świtu i wieczoru. Ojciec mój uspokajał się powoli. Gniew jego układał się i zastygał w pokładach i warstwach krajobrazu. Siedział teraz na galeriach wysokich półek i patrzył w jesienniejący, rozległy kraj. Widział, jak na dalekich jeziorach odbywał się połów ryb.
Ty zrobiłeś to? O, mój drogi, najdroższy, jakiś ty dobry, poczciwy, złoty! wykrzyknęła szczerze uradowana Ola i przytuliwszy się do Romana, uściskała go serdecznie. A tak, ja, we własnej osobie, tak często bowiem smutną bywałaś... potwierdził Dzierżymirski, i urwał nagle. Przyjemnego a jednocześnie i przykrego doznał on wrażenia. Miłą była mu myśl, że odgadłszy utrapienie żony, ulżył jej.
Było coś bardzo przejmującego i coś strasznego zarazem słyszeć tę staruszkę, dla której zagasły światła i przestały brzmieć wszystkie głosy ziemi, wołającą z prorokiem do Pana Zastępów, naprzemian o miłosierdzie i o pomstę: „Dopókiż Panie będziesz zapominać o mnie i twarz Twą odemnie odwrócisz? Dopókiż wróg mój będzie się podnosić nademną?
Rumieniec ją oblał. Odwróciła od niego oczy, czuła na sobie jednak wzrok gorący, nieruchomy, chciwy. Nie patrz na mnie, nie patrz... Uniósł się na rękach i schował głowę na jej piersiach; w skroniach i czole czuł dreszcz i ciepło. Ujęła mu głowę w ręce, odsunęła od siebie nieco i patrząc prosząco, a zalotnie w oczy, powiedziała pieszczotliwie: Kochany mój, nie... nie, drogi.
1 W lipcu ojciec mój wyjeżdżał do wód i zostawiał mnie z matką i starszym bratem na pastwę białych od żaru i oszołamiających dni letnich. Wertowaliśmy, odurzeni światłem, w tej wielkiej księdze wakacji, której wszystkie karty pałały od blasku i miały na dnie słodki do omdlenia miąższ złotych gruszek.
Na ustach moich drgał śmiech żartobliwy, Ludzie go mieli za radości znamię Ludzie mówili: „Jaki on szczęśliwy!” Jam tylko wiedział, że ten śmiech mój kłamie
Powiadasz pan, że przed śmiercią sir Karola kilku ludzi widziało to zjawisko na łące? Tak, trzech ludzi. Czy który z nich widział je potem? Nie wiem. Dziękuję panu. Dowidzenia. Holmes powrócił na swoje miejsce. Był widocznie zadowolony. Wychodzisz, Watson? rzekł. Czy potrzebujesz mojej pomocy? Nie, mój drogi. Poproszę cię o nią dopiero w chwili działania. Sprawa wyjątkowa.
Więcej skromności w zamierzeniach, więcej wstrzemięźliwości w pretensjach panowie demiurdzy a świat byłby doskonalszy! wołał mój ojciec akurat w momencie, gdy dłoń jego wyłuskiwała białą łydkę Pauliny z uwięzi pończoszki. W tej chwili Adela stanęła w otwartych drzwiach jadalni, niosąc tacę z podwieczorkiem. Było to pierwsze spotkanie dwu tych wrogich potęg od czasu wielkiej rozprawy.