United States or Trinidad and Tobago ? Vote for the TOP Country of the Week !
"Welnu, mijn jonge vriend," zei hij op een zekeren toon van opgeruimdheid. "Hoe hebt gij dezen nacht doorgebracht.... dien eersten nacht na uwe grootsche ontdekking?" "Wel, zeer goed, mijnheer Watkins, zeer goed!" antwoordde de jonkman koeltjes. "Wat? Hebt gij kunnen slapen?" "Zoo als gewoonlijk! Waarom niet?" "Al die millioenen, die uit dat fornuis daar te voorschijn getreden zijn," hernam Mr.
Waarom zoû je je kop laten hangen.... We koopen nièuwe komedianten, zei Cecilius. En Cecilianus meende: Of we huren er.... Ja, we huren er! was Cecilius het eens met zijn broêrtje. Wè, wè! zei de dominus. Natuurlijk, wè! zeiden de jongens verontwaardigd. Denk je, dat wij....? Dat wij....? Ons als je sl
"En aan wien, zoo dit mijn lot is, aan wien heb ik het te danken?" zei Rebekka. "Zeker, alleen aan hem, die tot zijn eigen schandelijke oogmerken mij hierheen sleepte, en nu nog, om eenige mij onbekende beweegredenen, het ellendige lot, waaraan hij mij blootgaf, nog ellendiger tracht te maken."
Jo zou nooit kunnen leeren zich betamelijk te gedragen; want toen hij dat zei, vlak voor de huisdeur, legde zij haar handen beide in de zijne, en fluisterde teeder: "Nu niet meer leeg;" en op dat gewichtig oogenblik kuste zij haar Friedrich onder de parapluie.
Als ik koning ben, kom ik terug en haal je thuis als mijn bruid.« Hij reed nu weg, en toen hij bij zijn vader kwam vond hij hem den dood nabij. «Liefste zoon,« zei de oude koning, »ik heb je voor mijn dood nog eens willen zien, beloof mij, dat je een vrouw zult nemen naar mijn wensch.» En hij noemde eene prinses, die de prins zou trouwen.
En den ganschen dag bleef hij daar, doodsbleek, volkomen onbeweeglijk, de ondraaglijkste smarten lijdend zonder een woord te spreken. Maar elke vijf minuten kwam Torino il Martello binnen, sloeg met de vuist op de toonbank en zei, dat nu het uur gekomen was, dat don Ferrante zijn straf zou ontvangen. Don Ferrante was een harde man, maar hij kon de klokken evenmin ontloopen als iemand anders.
Hij liep, ofschoon nog wat zwak, als een kievit door de kamer en zag er uit als nieuwgeboren; zijn eertijds min of meer violette gelaatskleur was meer normaal geworden, zijn oogen stonden helder en de onwillige heup was nu een voorbeeld voor alle heupen. „Overste!” zei Dr. Druff na den achttienden dag, „ik kom afscheid van u nemen: u heeft mijn behandeling niet meer noodig.
Ik weet best, dat Kolonel Brandon nog niet zoo oud is, dat zijn vrienden moeten vreezen hem te verliezen door den eisch der natuur. Hij kan nog wel twintig jaar leven. Maar als men vijf en dertig is, komt men voor trouwen niet meer in aanmerking." "Misschien," zei Elinor, "moesten vijf en dertig en zeventien maar liever niet samengaan, als er van trouwen sprake is.
Als hij al eens een fout beging, was het wanneer zijne vermoeidheid zijne aandacht een oogenblik de baas werd, en de gewoonte in het publiek te spreken hem meêsleepte. Dan richtte hij zich op gedurende hun geheele conferentie stónden de beide mannen en staarde hij langs Redwood heen, en begon zich te verweren en zich te rechtvaardigen. Eenmaal zei hij zelfs: "Mijne heeren!"
Pels hoorde het; roeide er heen en nam Douwes in zijn schuitje. George en Huibert liepen hard weg, en zagen uit de verte toe wat de Baviaan Douwes toch wel doen zou. Maar hij deed hem niets. Hij roeide eenvoudig naar den wal, zette Douwes op den kant en zei alleen: "Wees voortaan voorzichtiger, manneke, als je bij de sluisdeuren gaat visschen, in plaats van naar school te gaan, zooals je moet!"
Woord Van De Dag