United States or Germany ? Vote for the TOP Country of the Week !
Nu zullen we alles ordelijk bespreken en naar behooren met elkander strijden! Heeft u Spencer doorgelezen?" "Neen, nog niet geheel," zeide Lewin. "Overigens heb ik hem nu niet meer noodig." "Hoe zoo? Dat is merkwaardig. Waarom niet meer?" "Dat beteekent, dat ik mij ten slotte overtuigd heb, dat ik bij hem en zijns gelijken de oplossing der vragen, die mij bezig houden, niet zal vinden.
Lewin wilde opstaan en vertrekken. Hoe onvoegzaam dit zijn mocht, hij wilde zich toch liever aan een onwellevendheid schuldig maken, dan den geheelen avond daar blijven om te zien, hoe Kitty gekweld werd, wanneer haar blik somwijlen op hem vallen moest of als zij trachte zijn blik te vermijden. Hij wilde dus opstaan, maar de vorstin bemerkte ongelukkig zijn verlegenheid en wendde zich tot hem.
"U prijst ten minste nog eens iets," sprak Agasija, "maar Constantin Dimitritsch, dien kan men geven, wat men wil, al was het een droge korst brood: hij eet ze op en gaat weer weg." Hoeveel moeite Lewin zich ook gaf om zich te beheerschen, het gelukte hem niet; hij bleef stroef en stil.
Lewin was weer naar zijn vrouw geloopen om haar nog eens te vragen, of zij hem zijn domheid van gisteren wel geheel vergeten had, en haar te smeeken om Gods wil toch ook heel voorzichtig te zijn. "Gij moet u vooral de kinderen van het lijf houden, zij zouden u kunnen stooten!"
Nicolai Tscherbatzky, Kitty's neef, zat met korte jas en nauwe broek en schaatsen onder de voeten op een bank en riep, zoodra hij Lewin gewaar werd, dezen toe: "Aha, de champion der schaatsenrijders! Sedert wanneer hier? Waar hebt ge de schaatsen?" "Ik heb er geen meegebracht," antwoordde Lewin, zeer verwonderd over zich zelf, dat hij in haar tegenwoordigheid zoo onbevangen spreken kon.
"De rekening!" riep hij en trad de belendende zaal binnen, waar hij een bekend officier aantrof, met wien hij zich terstond in een gesprek over een bekende tooneelspeelster en haar minnaar verdiepte. Dit gesprek was voor Stipan een verlichting en ontspanning na het onderhoud met Lewin, die hem altijd tot een te groote geestelijke inspanning uitlokte.
"Toen men de electriciteit het eerst waarnam," antwoordde Lewin met vuur, "bemerkte men haar als een buitengewoon verschijnsel en eeuwen moesten er over heengaan, voor zij in de practijk werd aangewend." Wronsky volgde Lewins woorden met opmerkzaamheid en nam daarbij, volgens zijn gewoonte, het air aan van iemand, die heel veel belang in de zaak stelde.
Zij was nog schooner, dan hij zich voorgesteld had. "Zijt gij reeds lang hier?" vroeg zij en stak hem de hand toe. "Ik dank u," voegde zij er bij, toen hij haar haar zakdoek, die gevallen was, weergaf. "Ik nog maar kort ... gister ik meen van daag ben ik gekomen!" antwoordde Lewin, die in zijn opgewondenheid haar vraag niet dadelijk begreep. "Ik was bij u aan huis," voegde hij er bij.
Lewin leunde achterover in zijn stoel, zijn gelaat was bleek geworden. "Ik zou je echter raden de zaak zoo spoedig mogelijk in orde te brengen," ging Oblonsky voort, terwijl hij Lewins glas weer vullen wilde. Deze verhinderde dit door het op zijde te schuiven. "Neen, dank je! ik kan niet meer drinken, ik zou dronken worden.
Op den terugweg vroeg Lewin naar alle bizonderheden van Kitty's ziekte en de tegenwoordige plannen van de Tscherbatzky's, en al wilde hij het zich zelf niet bekennen, het was toch een groote voldoening voor hem, vooreerst omdat er nu eensklaps weer hoop voor hem was ontstaan, en vervolgens, omdat zij, die hem zoo zeer gekwetst had, nu ook leed.