United States or Morocco ? Vote for the TOP Country of the Week !
Eindelijk door medelijden overwonnen, zeide de proost tot haar, dat hij den kastelein zou verzoeken naar de ziekenkamer te gaan om het oorlof der geneesheeren af te smeeken, indien Dakerlia toestemde bedaard te wachten op de tijding welke hij hun zou brengen. Men opende met voorzorg de deur en Hacket begaf zich naar de kamer aan de straat.
Dit moest evenwel nog uitkomen, en hij was zich van dat gebrek in 't minst niet bewust. Hij stak zijne lamp op en zette zich neder in den niet al te gemakkelijken vouwstoel, dien de kastelein van het Wapen van Duinendaal een voltaire noemde.
De jonge Gwyde was in de voornaamste steden van West-Vlaanderen met blijde toejuichingen ontvangen geweest; zijn tegenwoordigheid had er velen moed gegeven, en tot de verdediging des Vaderlands aangepord: op dezelfde wijs had Adolf van Nieuwland de mindere vlekken bezocht om het volk te wapen te roepen. In Kortrijk lagen bij de drieduizend Fransen onder het bevel van de Kastelein van Lens.
Dat alles herinnerde Teunis de kastelein, zich bijzonder goed, en hij wist ook nog wel, hoe hij 's nachts toen Claas Harmsen den morgen daarop het kind had gevonden door den voerman eener kar was opgeklopt, die een glas brandewijn gedronken en gezegd had "dat ie noar B. most."
Zoo, in eene doodsche smart verslonden, bleef zij wel een half uur beweegloos zitten, totdat eindelijk de kastelein Hacket in de zaal trad en haar zeide: "Jonkver Wulf, gij moogt nu tot uwen vader gaan. Voor een oogenblik slechts. Hij is nog buiten bewustheid, maar hij geeft nu en dan zichtbare teekens van leven. De geneesheer heeft veel hoop."
Onder het uitspreken dezer woorden verwijderde hij zich met den kastelein door de duisternis.... Dienzelfden avond en bijna op hetzelfde uur, zaten Dakerlia en Witta nevens elkander in eene kamer van sher Disdirs Steen. Hunne oogen waren rood van weenen; de lange treurnis moest hunne krachten uitgeput hebben, want zij zaten daar met hangend hoofd, beweegloos en zwijgend.
De vrienden, die ook liever scènes van anderen aard bijwoonden verzochten den kastelein hun wat rust te laten, of een ander apartement aan te wijzen. "Wat rust?" riep de man, terwijl hij op zijne beenen voortwaggelde. "Ik sta je niet in den weg, maar ik ben hier in mijn eigen huis, en ik moet voor mijne kinderen zorgen; weet je dat met je rust?
Te zes ure, op het oogenblik zelf, dat de diligence zou afrijden, kwam een huisknecht aanloopen met een pakje dat nog mee moest. »Komt van?" vroeg Koppelman schrijvende. »Van mijnheer Verburg," antwoordde de knecht. »Voor wie?" vroeg de kastelein, die tevens de directie had over het bureau der diligence. »Voor mijnheer Rosemeijer, kunstschilder te Amsterdam, cito-cito."
De goede man zette zich op eene bank bij de biertonnen neêr, en de kastelein bood hem een verfrisschenden dronk aan.
Baudewijn Van Aelst gaf den wapenbode bevel om, buiten den dam, tot aan den voet van den muur der proostdij te naderen en daar de bazuin te blazen. Hij volgde hem zonder vrees met twee andere ridders. Na eene wijl verschenen de oversten der Kerels boven den muur: Bertulf de proost, zijn broeder de kastelein, zijn neef Burchard Knap, Yorg Koevoet en eenige anderen.
Woord Van De Dag