United States or Malaysia ? Vote for the TOP Country of the Week !
O, mijn arme kinderen! riep hij, het hoofd opheffende, toen hij ons hoorde naderen, doordat wij het glas, dat onder onze voeten kwam, stuk trapten. O, mijn arme kinderen! Toen hij Lize in de armen drukte, begon hij te weenen, zonder een woord meer te spreken. Wat zou hij ook gezegd hebben?
De laatst aangekomenen slokten en slorpten met haast de groote brokken en de lauwe koffie in, en weldra stonden allen klaar. Toen ging de deur ruw open, en Smul trad binnen. "Elk ne goên dag!" riep hij bruusk, zonder iemand aan te kijken; en hij ging naar de tafel, nam een smouterham, schonk zichzelf een kom met koffie in, en begon nu ook, zonder te gaan zitten, schrokkig te eten en te drinken.
De Overste bukte zich voorover, om in de kaar te kijken, en had er geen erg in, dat de booten langzamerhand van de stad afdreven. Maar Aelbert en Marten zagen het wel, en ook, dat andere visschersbootjes langzaam van tusschen de rietschooten te voorschijn kwamen en ongemerkt naderden. »Daar is hij weer!" riep de Overste uit. »Schep hem nu op!"
Daarna opende hij de deur van de woonkamer, en vroeg aan zijne vrouw: »Lize, ben jij al op 't kantoor geweest van morgen?» »Neen, waarom vraag je dat?» »Omdat het zijraam opengeschoven is. Jij dan, misschien, Cor?» »Neen pa, ik ook niet.» »Dan is de zaak niet in orde!» riep de Heer Valk, terwijl hij zich met groote schreden verwijderde. Zijne vrouw en Cor volgden hem op den voet.
Uit den weg, riep de kapitein, uit den weg, schurken! doch het hielp niets. Ha! riep op eens de luitenant, Goddank we zijn gewapend, ik was het haast vergeten. Neem aan, kapitein, spoedig neem aan! En hij duwde hem eene geladen zesloopsrevolver in de hand, waarvan hij er twee bij zich had.
Ohé!... Ohé!... riep Kruidnagel met zijne schelle stem, die ver in den bergpas teruggekaatst werd. Er kwam geen antwoord. Nu begonnen Jan en zijn vader samen te schreeuwen zoo hard zij konden, ook gingen zij een eind naar beide kanten den weg op, heen en weer terug. De twee karrevoerders kwamen niet te voorschijn.
Frank wierp, zichtbaar gestreeld, een dankbaren blik op den spreker, en deze vervolgde: "En de laatste naam, dien ik u nog te noemen heb, is stellig nog beter bekend, dan de mijne. Ik denk ten minste wel, dat gij wel eens van Old Shatterhand hebt hooren spreken." "Old Shatterhand?" riep Knox, met alle kenteekenen van aangename verrassing. "Is het wezenlijk waar, sir! dat gij Old Shatterhand zijt?"
Gelukkig, daar zouden bergwerkers zijn, die een vuur aangelegd hadden. Hun zou ze naar den verderen weg vragen. Ze wandelde om den steen heen, en wien zag ze daar bij een vuurtje gehurkt zitten, bezig aardappelen te braden! Het grijze mannetje: den kleinen klokkenmaker! "Hé!" riep het mannetje, "dat is aardig, kom je mij nu eens opzoeken?
»Marieken!" riep Justus, terwijl hij haar áán zich drukte zooals hij nog nooit tevoren gedaan had: »Kind! waarom schrei je nu zoo?" »Omdat ik", kreet zij, »omdat ik hier zoo verlaten zal zitten, als je heengaat!" »Marieken, mijn lief zusje nu dan, ik ga niet weg! wij scheiden niet! Wat maal ik ook om je vader, zoolang jij er nog bent! Ik blijf, hoor! en we zullen samen nog menig mooi vers lezen.
Een minuut later schoot de »Christina" op het achterste gedeelte van het vaartuig aan en Lolonois riep: »Werpt de enterhaken uit! Vuur!" Het dek van de beide schepen werd plotseling in een dikken kruitdamp gehuld. Op hetzelfde oogenblik sprongen alle Boekaniers overeind en binnen een paar seconden zaten de schepen door enterhaken aan elkaar.
Woord Van De Dag