United States or Maldives ? Vote for the TOP Country of the Week !
En dan weer kalmer: "Maar nee, ik wil geen ruzie met je maken. Je hebt je rollen met talent gespeeld; en je vr... mevrouw Philippe, speelt lief, jawel, allerliefst. Maar als het je dan waarachtig ernst met de kunst is, en je waarlijk helpen wilt om ons tooneel te releveeren menheer, waarom onthou je ons dan je besten steun, je naam!
Toen ik merkte, dat de minister zich dit nu eenmaal vast in het hoofd had gesteld, sprak ik hem niet verder tegen. Ik wist, dat hij een man was, eerder in staat om een dwaasheid te doen, dan om terug te komen op een genomen besluit. "Het is nu de zaak, om een opvoeding te geven aan don Henri Philippe de Guzman, want dezen naam zal hij voorloopig in de wereld dragen.
Onbegrijpelijk is het dat Philippe le Bel, die ook de joden zo menigmaal uit Frankrijk dreef om hun het verlof van weder te komen tegen grote sommen te kunnen verkopen, niettegenstaande zijn stroperijen altijd zo groot gebrek aan geld had.
De jongere Helmond ziet den schenker aan alsof hij hem door den grond wilde boren! Die vent is hem geen antwoord waard: "Geef papier en inkt!" zegt hij gebiedend. Piet zet groote oogen. "En inkt....? Asjeblief menheer." Helmond schrijft: "Men moest niet vergeten dat Philippe Helmond gewoon is zijn woord te houden. Hij houdt het aan een tooneeldirecteur zoowel als aan de vrouw zijner keuze.
Neen, neen, het zal nooit geschieden dit zweer ik u. En wat meer is, Philippa is mijn gevangene; het zal u aan macht ontbreken om ze uit mijn handen te krijgen." "Maar Mevrouw," riep Philippe, "gij gaat u te buiten, denk dat die hoogmoedige taal mij zeer mishaagt, en dat het mij vrij staat, u blijken mijner gramschap te geven. Mijn wil is de wil van uw Vorst."
In 1301 brachten Philippe le Bel en zijne gemalin een bezoek aan Vlaanderen en de koning vertrouwde het bestuur van het graafschap toe aan een Fransch edelman, Jacques de Châtillon. Maar de Klauwaarts, de wakkere zonen van Vlaanderen waakten. Zij zouden de plannen van den arglistigen koning verijdelen!
Louis Philippe, een Orleans, een zoon van den tijdens de Omwenteling onthoofden Philippe Egalité, hield dezen bezet, en het jaar 1840 was reeds begonnen, toen Thiers, de eerste minister, een man, die door zijn geschriften en zijn vroeger leven ver stond verheven boven de vooroordeelen en den geheimen haat der partijen van voorheen, besloot een stap te doen, waarop de Fransche natie reeds tien jaar lang steeds luider en krachtiger aandrong.
De oude Loudello moest ongetwijfeld zijn doorgewandeld en zijn weg om den hoek der rue Chauvin hebben vervolgd. Philippe was zeer begaan met het lieve kind en sprak haar geruststellend toe; hij zou niet rusten, eer zij haar mooien doek terug had, 't zij door de hulp der politie, 't zij dat hij haar een nieuwen foulard mocht vereeren.
Een blijde glimlach zweefde op het aanzicht van Graaf Gwyde; hij sprak zachtjes tot De Valois: "Mijn zoon Robrecht is een moedig ridder. Dit heeft uw Koning Philippe ondervonden toen hij Rijsel belegerde, want dan is menig dapper Fransman voor het zwaard van Robrecht gevallen.
Ja menheer je bent een acteur die aanmoediging verdient. Ik geef je zeshonderd gulden meer. Ja, jawel; maar op één conditie." "En die is?" "Zie, dat had ik nu juist liever onder vier oogen met je behandeld beste jon...." "Philippe, laat mij dan even...." zegt de jonge vrouw terwijl ze opstaat. "Wil je liever van mij hooren wat menheer Baars me te vragen heeft? Zooals je wilt Virginie.
Woord Van De Dag