United States or Eswatini ? Vote for the TOP Country of the Week !
En tevens maakte hij zich vrij van den arm waarmede die andere nog steeds hem vasthield. Want er was opeens, als een stortbad van ijskoud water, eene schaamte over hem gekomen, een gevoel van onteering en onredbaarheid.... »Laat mij!" herhaalde hij met heesch geluid. Doch wie hem liet, niet Marieken. »Justus!" sprak zij hem toe, met iets wonderlijk plechtigs in hare stem: »De beurt is aan mij!"
Justus, in wien waarlijk een dichter stak, zoolang hij maar geen poëet wilde wezen Justus was »in 't rijm vergaan"! Justus schreef minnezangen! Dit mocht voorzeker treurig heeten. Edoch, mijne vrienden! wie uwer, in eigen boezem getast hebbende, durft deswege den eersten steen werpen op mijn ondermeesterken?
Haar vader was op de societeit zijne verontwaardiging wat gaan verzetten. Nu konden zij vrijuit praten. »Justus!" begon het meisje, hem hare handen op de schouders leggende: »Justus, je zult niet gaan!" »Toch, kind, toch! toch!" antwoordde de jongeling met gemaakte kalmte: »Toch, Marieken, ik zal wèl gaan. En dit heden avond nog: op staanden voet.
Men vergete ook niet, dat Justus en Marieken nooit eene andere natuur gekend hadden dan deze; de Duitsche wouden, de Zwitsersche bergen mocht hunne phantasie hun voorspiegelen, gelijk zij hun ook beelden maalde van het hemelsche paradijs; maar die wouden te doorkruisen, die bergen te beklimmen de mogelijkheid van zoo iets kwam niet in hen op, laat staan de begeerte er naar.
De dominee was al in den kansel, het gebed al uitgesproken en nog, nog stonden er twee plaatsen ledig: ééne onder het bord met de tien geboden, de andere in het hoekje van de damesbank: Mary's hoekje!..... Maar of de noten al schemerden voor Justus' oogen, het opgegeven gezang moest gespeeld worden.
Een vierde van eene eeuw geleden woonde er in dit dorp een jeugdig ondermeester, die van zijnen vader den onbezoedelden geslachtsnaam Eykendaal, van zijne moeder den welluidenden persoonsnaam Justus, en van hen beiden te zamen een gezond en welgevormd lichaam benevens een helder hoofd en een gevoelig hart ontvangen had.
Snel als de veldslagen van den grooten Napoleon volgden zij van nu af elkander op den voet. Ruim een jaar was er vervlogen sedert de ure van den grooten eed, den heiligen eed van bondgenootschap, dien Justus en Marieken elkander zwoeren tusschen de graven, onder het schijnsel van de volle Juni-maan.
Welluidender muziek kende Justus niet neen! niet onder al wat er gecomponeerd was voor het orgel en voor de klarinet. Toch was het op dit oogenblik hij kon zich geene rekenschap geven waaróm of dat lachen hem meer pijnlijk aandeed dan liefelijk. Hij sloop zachtkens naar den muur, om te zien.
Het moet eene gril der verbeelding zijn geweest, of het spel van eene voorbijdrijvende wolk, dat Justus en Marieken op dit oogenblik de maan verduisterd zagen, en over de nevelen-zee westwaarts heenglijdende eene ontzaggelijke schaduw, die de gestalte had van eene vrouw. Het liep zooals Marieken voorzien had.
Ik houd die beschryving voor echt, en vergeef dezen Justus makkelyker 't afluisteren dan 't verzinnen, 't Eerste is nagenoeg geoorloofd, jazelfs byna plicht in iemand die menschen bestudeert om Spectators of Ideen te schryven. Wie 't afkeurt, moet ook den geneesheer veroordeelen die z'n patient bespiedt met het doel diens kwalen te leeren kennen om ze te genezen.
Woord Van De Dag