United States or Russia ? Vote for the TOP Country of the Week !
Den vorigen avond tegen elf uur uit Parijs vertrokken, kwam Sarah doodvermoeid uit haar slaapwagen gestapt, sleepte zich naar het douanelokaal en hield telkens voor haar mond een klein batist zakdoekje, dat dan een lichtroode kleur vertoonde.
Dat bedaarde, van verstandig en resoluut alleen-leven keerde terug. Vooral ook als hij zich bewoog, als hij liep door zijn kamer, met kalme, stil-aandachtige bereddering, voelde hij dat in zijn bewegingen. En dat hield hij ook den volgenden en daarop volgenden dag. Hij bewaakte die stemming zorgvuldig.
Het was hun klaarblijkend dat de toejuichingen op des konings baan werden aangeheven door wapenknechten, schalken en mindere lieden, waartusschen slechts weinige poorters zich bevonden. De groote meerderheid der welhebbende of der neringdoende Bruggelingen hield zich stil langs de huizen, en bepaalde hare betuiging bij eenen eerbiedigen groet.
Ik ben.... Er is eene jonge dame, aan wie ik iets te schrijven heb: iets dat mijn levensgeluk betreft, mijne dierbaarste wenschen. Wil je dezen brief voor mij bezorgen, aan .... aan het adres?" Hij hield haar een met lak verzegeld briefje voor, en zij las.
Als een duiker, die door een krachtigen afzet tegen den bodem weer naar de oppervlakte van het water komt, vloog Marcel, die reeds eenigszins onder den invloed was, haastig van zijn stoel op om open te maken. Musette was het niet. Op den drempel vertoonde zich een man, die een klein stukje papier in zijn hand hield. Zijn uiterlijk was niet onaangenaam, maar zijn chambercloak zag er onooglijk uit.
"De koffer? Nee, hoor, ten minste ik weet er niets van." "'t Is een heele groote, wel van dit paaltje tot dat." "Hij is nog véél grooter," zei Bob gewichtig, "wel zóó." Hij liep vooruit om aan te toonen, hoe groot wel. Hans hield zich stil, hij vond, dat Bob den koffer nu wel wat héél groot maakte. Maar hij vond het toch jammer dit te zeggen.
Nu gebeurde het dat ik me aangetrokken gevoelde tot Klutktu, de jongste dochter van Tummassook en ik was haar ook niet geheel onverschillig. Daarom begon ik te onderhandelen doch het gewezen opperhoofd weigerde botweg, nadat ik de koopsom betaald had en vertelde me dat hij haar hield voor Moosu.
In diepe gedachten reed hij vooruit, totdat eensklaps Rocinante met de voorpooten zoo dicht bij eene diepe steenkloof kwam, dat hij onwillekeurig een zijsprong deed en den edelen ridder uit zijne droomerijen opwekte. Deze hield zijn paard in, keek naar de kloof om en reed er zoo dicht bij, dat hij er in neerzien kon.
Verhalen en dwaze perten, daar hield hij minder van. Onnoozele dingetjes, zei hij. Hij peinsde dat hij een "vinder" was. Hij kon uren en uren nadenken over de oplossing van een raadsel. Achteraan in het boekje stonden de oplossingen gezamenlijk gedrukt, maar hij zocht eerst minstens een dag of drije eer hij 't opgaf. Dan was hij moedeloos.
Een gedempt rumoer van stemmen, om het podium, dat plotseling over de geheele menschenmassa heensloeg, in het gebouw en daarbuiten. Wat applaudiseerde men: "Hoera! Hoera!!" Niemand van al die myriaden applaudiseerde als de ontslagen gevangene. De tranen stroomden hem langs de wangen en hij hield niet eerder op met toejuichen, vóór zijn aandoening hem bijna had doen stikken.
Woord Van De Dag