United States or Mongolia ? Vote for the TOP Country of the Week !


"Je zult mij in 't geheel niet zien; je zult natuurlijk zóó schreien, dat de dikke mist rondom je alle uitzicht zal benevelen." "Ik schrei nooit, dan wanneer ik erg bedroefd ben." "Bijvoorbeeld als goede vrienden naar de akademie gaan, ?" plaagde Laurie met een veelbeteekenenden glimlach. "Verbeeld je! Ik treurde maar zoo'n beetje mee, om de anderen gezelschap te houden." "Natuurlijk.

Berenice antwoordde hierop met een verachtelijken glimlach, en terwijl zij zich tot haar gemaal Archelaus wendde, zeide zij kort af: "Ik zou denken dat voor haar uit de boeken het minste gevaar dreigt." "Pothinus, de voogd, had vroeger wel eens aan de broeders der prinsessen toegestaan haar te bezoeken, doch nu mochten zij de Lochias niet meer verlaten.

Laten wij den Heere bidden dat wij niet verzocht worden." "Dat doe ik ook," zeide Phineas; "maar als wij al te zeer verzocht worden welnu, laten zij voor zich zien, dat is alles." "Het is duidelijk dat gij geen Vriend geboren zijt," zeide Simeon met een glimlach. "De oude natuur blijft nog tamelijk sterk in u."

Zij zei niets, maar zag hem aan met een gezichtje, dat buitengewoon welsprekend gemaakt werd door haar innig geluk, en met een glimlach, die duidelijk zei: "Niemand kan mij vandaag iets weigeren." Laurie ten minste kon het niet; met een wederkeerigen glimlach gaf hij haar de hand, en zei van harte: "Ik beloof het u, mevrouw Brooke." "Dank je, Laurie, hartelijk dank."

Hij gaf mij als het ware het woord in den mond, ontlokte mij de bekentenis, die ik U niet had willen doen, en moedigde mij aan door zijn welgevalligen glimlach en zijn hartelijken handdruk. Toen kon, toen mocht ik niet langer aarzelen om u van mijne liefde te spreken. Uw hart had het mijne verstaan, wij waren verloofd!

Voor 't eerst maakte ik toen intiemer kennis meteen werkelijk wijsgeers-temperament. Mijn groote dankbaarheid heb ik nooit nadrukkelijk geuit, maar wel in mijn houding doen blijken, en zoo is er in den loop der jaren een zekere vertrouwelijkheid ontstaan. Dien morgen echter zat hij tegenover me met een glimlach, dien ik nog niet van hem kende. O, hij was mij niet vreemd geworden!

Dan staarde zij voor zich, vaag, droomerig. De hardheid van haar gelaat was verdwenen; nu en dan glansde er iets op als een glimlach. Plotseling sprong zij overeind. Men had geklopt. "Wie is daar?" "Open", antwoordde Nantas. De verrassing was zoo groot, dat zij werktuigelijk de deur opende. Nog nooit was haar man zoo bij haar binnengekomen.

Hij sliep niet dadelijk in, genietende van zijn bien-être, van zijn eigen reinheid, de blankheid der lakens, de frissche warmte der dekens, van het nachtlichtje, dat bescheiden schemerde door zijn groen gordijn. In zijne oogen begon een glimlach te tintelen, om zijn mond ook.

»Laat Oliver ze brengenzei de heer Grimwig met een ironischen glimlach, »hij zal ze wel veilig afgeven.« »Ja, toe mijnheer, laat ik ze asjeblieft wegbrengenzei Oliver, »ik zal hard loopen

Zij zou zoo graag gezegd hebben: "Is dat niet mooi? En dat dan? En dat daar?" Maar er was iets, dat haar terughield. Aan tafel had hij op de gezondheid van de jonggetrouwden gedronken en had hij haar met zijn ouden glimlach eens toegeknikt en toen had zij plotseling tranen in haar oogen gekregen en zich diep over haar bord moeten heenbuigen, opdat niemand ze zien zou.