91 - 100 de 100
ELLA RENTHEJM Ne, Erhart, — pro mi vi tamen ne rezignu — ERHART Jes, certe, kara onklino; ne estas demando pri io alia. Ĉu vere konvenas? Vi ja jam respondis jes — en mia nomo. Ĉu ne konvenus? Kiam mi envenos tien en la helajn, festenajn salonojn, — sola kaj forlasita — pensu nur! jen mi respondos ne — en via nomo. Kaj ĉu vi forlasus vian onklinon nun, kiam ŝi ĵus venis?
Jes, jes! — vivu la reĝo, vivu reĝo Skule! Enlitigu vin nun, vi bonaj viroj! Ni sidis longe ĉe la trinkotablo ĉi-nokte. Lasu la hazardon decidi! Ne, ne! Jes, jes! Nun la Vargbelgoj batalas por la ursa pelto. Kaj poste ili faligos la urson. Tagon post tago stari meze en tiu svarmo, ŝajnigi rideton al la estonteco, kvazaŭ mi estus senskue certa pri la rajto kaj la venko kaj la feliĉo.
DOKTORO STOCKMANN Jes sed, Petro, ĉu ĝi povas alimaniere nomiĝi? Pensu nur, venena akvo por interna same kiel por ekstera uzo! Kaj tio al kompatindaj, malsanaj homoj, kiuj bonfide serĉas sanon ĉe ni, kaj kiuj pagas multekoste por regajni sian sanon!
Lamentadi tiel pri eta, fremda knabo. Ne mi. Nek vi. Tro malfrue! Kaj komplete malkonsolebla — ĉio. Jes, vi! Estas via kulpo, ke li fariĝis, — tia kia li fariĝis! Estas via kulpo, ke li ne povis savi sin el la akvo. Estis vi kiu lasis la bebon kuŝi sur la tablo sen atento. Li kuŝis tiom mole en la kusenetoj. Kaj dormis senriske. Kaj vi ja promesis varti la infanon. Jes, mi promesis.
Jes, jes, jes! Jen do venu. Jes, do vi ja ne povas resti ĉe ni. Mil, mil fojojn adiaŭ! Aspektas ja kiel forkuro. Forkuro de — mi ! Allmers iras en forta ekscito al la baraĵo kaj staras tie rigardante malsupren. Jen rigardu, Rita. Mi ne kuraĝas rigardi ĝin. Vi ne kuraĝas? Ne. Ĉar ĝi havas unu ruĝan okulon. Kaj ankaŭ unu verdan. Grandajn ardantajn okulojn. Ho, estas ja nur la lanternoj, vi scias.
Maljuna Lundestad ĉirkaŭiras kun vizaĝo kiel konfitita kukumo. Ho, estas vera ĝojo vidi tiaĵon. Vi ne estu lin elektinta por nenio. Se mi ne povas voĉdoni, mi tamen povas regali. Aspekte vi estas vidvina favorito, vi sinjoro Stensgård! Jes, sciu do, ŝin vi devus kapti, kaj vi estus bonhava, sinjoro! Sinjorino Rundholmen?
Nun estas tro malfrue por retiri sin. Ne tro malfrue. Neniel. Kio okazis, ni povas silentigi, — aŭ estas almenaŭ klarigebla kiel nura pasinta, eĉ se bedaŭrinda, eraro. Sed — unu dispozicio tamen estas ja nepre necesa. Kaj kiu estas ĝi? Vi devas konvinki lin leĝigi la rilaton, fraŭlino West. La rilaton al mi? Jes. Vi devas konvinki lin tiel.
Oni povus frenezigxi. La komercegisto falis malespere sur segxon. Kaj gxi estas mia plej bona amiko kaj mia propra edzino, kiuj min trompas! Jes, la edzinoj de aliaj homoj tute ja ne povas havi intereson vin trompi! diris Fanny trankvile. Ne elturnu vin per malkaraj sxercoj! mi scias nun cxiujn viajn sekretojn. Vi volas eble nei, ke vi estis sen mia scio en la opera balo en Parizo?
HILMAR TØNNESEN Aha; nova elpensaĵo do. GRANDKOMERCISTO RUMMEL Jes, ĉu ne estas bonega elpensaĵo? Ĉu? ADJUNKTO RØRLUND Hm — KOMERCISTO VIGELAND Ne estas neinde, ke la providenco aranĝis la terenon por flanka fervojo. ADJUNKTO RØRLUND Ĉu vere ke tiel estas, sinjoro Vigeland?
Forgesi la penton kaj la riproĉon, mi sugestas. Ĉu tion vi dezirus? Jes. Se estus eble. Ho, ĉu ne eblas ion elpensi, en kio estas forgeso? Ĉu eblus provi vojaĝante tre foren? De la hejmo? Vi kiu nenie sentas vin komforta, se ne estas tie ĉi. Nu, do inviti multajn homojn al ni? Gastamece vivi. Ĵeti nin en ion, kio mildigus kaj kvietigus.