United States or Paraguay ? Vote for the TOP Country of the Week !
Toen was langzamerhand bij Kin-Fo het denkbeeld gerijpt om eene afwisseling in zijne tot nog toe gevolgde levenswijze te brengen door een huwelijk aan te gaan met de schoone weduwe en Lé-ou was niet onverschillig voor het voorstel dat haar gedaan werd.
Maar nadat hij geweigerd had haar ongeluk te zoeken, mocht hij haar niet op nieuw aan het gevaar blootstellen om haar weder weduwe te maken. Lé-ou begreep niet best wat deze laatste zin beteekende, zij begreep slechts één zaak, en wel dat haar verloofde tot haar terugkeerde en dat hij, vóór er twee maanden zouden verloopen, bij haar zou zijn.
Kin-Fo bracht nu bij zijne aanstaande jonge vrouw al den tijd door, dien hij niet besteedde tot het maken van voorbereidsels voor de plechtigheid. Lé-ou gevoelde zich gelukkig als haar vriend slechts bij haar was. Wat behoefde hij de rijkste magazijnen der stad schatplichtig te maken, om haar met kostbare geschenken te overladen?
Gelukkig gaat dit meer en meer uit de mode sedert den inval der Tartaren en van de tien Chineesche vrouwen zijn er tegenwoordig geen drie meer, die tengevolge van de in hare jeugd ondergane bewerking thans aan de voeten verminkt zijn. »Er moet van daag een brief komen!" herhaalde Lé-ou. »Ga nog eens kijken, moedertje!"
De nare »oude moeder" was voortgegaan met spreken na het vertrek van Lé-ou, terwijl het toestel nog werkte en dit had, geheel tegen haar bedoeling, hare onvoorzichtige woorden opgevangen! Dienstmeisjes en knechts, past op de phonografen! Nog op dien dag kreeg Nan haar afscheid en men wachtte zelfs de laatste dagen der zevende maan niet af, om haar buiten de deur te zetten.
Maar Lé-ou was twintig jaar en niet zoo eerzuchtig.
»Er is er geen, er valt niets te kijken!" antwoordde juffrouw Nan zeer oneerbiedig, terwijl zij brommende de kamer uitging. Lé-ou wilde nu door aan het werk te gaan haren gedachten een anderen loop geven. Zij waren echter weer dadelijk met Kin-Fo vervuld, want het werk dat zij opnam bestond uit een paar voor hem bestemde pantoffels, die in China altijd door de vrouw des huizes gemaakt worden.
Er was geen brief in de enveloppe, maar een van die papiertjes met langwerpige strepen en indrukken, die, als zij in het phonografische toestel geplaatst worden, al de buigingen der menschelijke stem weergeven. »O, dat is mij nog aangenamer!" riep Lé-ou verheugd uit. »Ik zal hem nu ten minste ook hooren spreken."
Lé-ou was dus zeer ingenomen met het denkbeeld; zij was verstandig en goed onderwezen, zij wist welke plaats haar wachtte in het huis van den schatrijken maar zich steeds vervelenden Kin-Fo en voelde zich tot hem aangetrokken, ook door het denkbeeld dat zij hem zou kunnen bewijzen dat men op de wereld wel degelijk gelukkig kan zijn.
De overeenstemming tusschen twee harten is te vergelijken met een honderdjarige lente!...." »Tegenover drie honderd jaar herfst, zomer en winter!" antwoordde Kin-Fo, de schouders ophalende. »Neen Lé-ou zou, als ik arm was, ongelukkig met mij zijn! Daarentegen zal mijn dood haar rijk maken!" »Heb je daarvoor gezorgd?" »Ja en ook voor u, Wang; gij ontvangt vijftig duizend dollars bij mijn dood."
Woord Van De Dag