United States or New Zealand ? Vote for the TOP Country of the Week !


Και σήμερον, οιαιδήποτε και αν είναι αι πράξεις μας, δεν θέλουν εκληφθή ως άδικοι· διότι προτείναντες πολλά και δίκαια δεν εισηκούσθημεν. Συγχωρήσατε λοιπόν να τιμωρηθούν οι υβρισταί και βοηθήσατε τους επιβάλλοντας δικαίαν τιμωρίαν». Μετά την επίσημον ταύτην επίκλησιν διέθεσε τον στρατόν προς έφοδον.

Είς λοιπόν εξ αυτών ήρχισε την ιστορίαν του με την επίκλησιν των Μουσών, παρακαλών τας θεάς να τον βοηθήσουν εις το έργον του.

Ως ν' απεδειλίασε την τελευταίαν στιγμήν ο Ροΐδης, αντί να κλείση με μίαν θερμήν επίκλησιν και με μίαν προτροπή προς καλλιέργειαν μόνης της αληθούς γλώσσης, απεναντίας κηρύττει τον σεβασμόν προς το καθεστώς, αναγνωρίζει την ανάγκην της καθαρευούσης, και συμβουλεύει την επανάστασιν ήρεμον, βραδείαν, βαθμιαίαν.

Ο Ιησούς φαίνεται ότι σπανίως εισήλθεν εις Συναγωγάς κατά την περίοδον ταύτην. Την ημέραν ταύτην εκάθητο μεταξύ των άλλων εν τη Συναγωγή μία πτωχή γυνή, ήτις επί δεκαοκτώ έτη, ήτο χαμαί συγκύπτουσα, υπό πνεύματος ασθενείας. Η συμπαθής καρδία του Ιησού δεν ηδύνατο να παρίδη την άφωνον επίκλησιν της παρουσίας της.

Και τότε ποιος θα μπορούσε ν' αμφιβάλλη για το μεγαλείο της πράξεώς σου; Ποιος θα σε κατηγορούσε για της ρεμβώδεις ώρες σου; Ποιος θα έλεγε πώς σπαταλούσες την ακούραστη δραστηριότητά σου σε τρέλλες εξωφρενικές; Εκεί στη Βενετία, κοντά στη Γέφυρα των στεναγμών, απάντησα το πρόσωπο, προς το οποίον αποτείνω αυτήν την επίκλησιν, για τρίτη ή τέταρτη φορά. Και πώς να ξεχάσω το πώς τον συνήντησα!

Δεν ξεύρω. — Ω θεοί, θεοί, εψιθύρισεν ο Πλήθων συνάπτων τας χείρας. — Ω θεοί, είπε και ο Θεόδωρος, κρίνας καλόν να μιμηθή το κίνημα και την επίκλησιν του κυρίου του. — Και ήδη, τι ποιητέον; είπεν ο Πλήθων. — Τι ποιητέον; επανέλαβεν ο Θεόδωρος χωρίς να ειξεύρη τι είχε συμβή. — Είνε ανάγκη ενεργείας, είπε μεγαλοφώνως, σκεπτόμενος ο Πλήθων. — Ενεργείας, επανέλαβε ψιττακίζων ο Θεόδωρος.

Αι δε δώδεκα πόλεις τας οποίας ανέφερα σεμνύνονται διά την επίκλησιν ταύτην, και έκτισαν μάλιστα ιδιαίτερον ναόν τον οποίον εκάλουν Πανιώνιον και εις τον οποίον απεφάσισαν να μη δέχωνται κανένα άλλον εκ των Ιώνων· το αληθές όμως είναι ότι, εκτός των Σμυρναίων, ουδείς άλλος εζήτησε να γίνη δεκτός εις αυτόν.

«Οι δύο Δερβίσαι γονατίζουν τον Ζουρνταίν με τας χείρας επί του δαπέδου, ούτως ώστε η ράχις του επί της οποίας αποθέτουν το Κοράνιον να χρησιμεύη ως αναλόγιον είς τον Μουφτήν. Ο Μουφτής κάμνει δευτέραν κωμικήν επίκλησιν, συνοφρυούμενος, κτυπών από καιρού εις καιρόν την χείρα του επί του Κορανίου και στρέφων τας σελίδας με γοργότητα· μεθ' ο υψώνων τας χείρας, κράζει μεγαλοφώνως.

Η Φραγκογιαννού, αποθέσασα προς ώραν το μικρόν σώμα καταγής, είχε τρέξει δύο βήματα, και λύσει την καλαμιάν με τον σπάγγον, κ' επροσπάθει να τον λύση ή τον κόψη, όπως δέση δι' αυτού τους πόδας της μικράς πνιγμένης εις τον κλώνα της κερασέας, και κρεμάση το σώμα κατά κεφαλής. Συγχρόνως, απαντώσα εις την επίκλησιν της γυναικός, εφώναξε με αγρίαν, αλλόκοτον φωνήν·Γιάννη! . . . Γιάννη! . . .