United States or Croatia ? Vote for the TOP Country of the Week !
Mapangláw ang lahát, ang gabí'y tahimik at ang buwán noóng dapat nang sumilip, nagtatago pa rí't sa sangkatauhan ay nagmámasun~git bitui'y gayón dín at nakíkiwan~gis. Ni isáng himutók walang mapakinggáng sukat gumambala sa katahimikan; ¡oh, ang aking lahi!... payapangpayapa sa kanyáng hihigán habang nawíwili ang m~ga kalaban.
Asa ko'y hindi na kita makakausap; asa ko'y mamamatay ako ng hindi ka man lamang makakaabot sabi, n~guni't napagkikilalang dinin~gig ng Dios ang aking hiling, ... mamamatay ako n~gayon ng tahimik. "Angela, bakit mga kaisipang sakdal papanglaw ang pinapamumulas sa iyong mga labi? ang sabi ko sa kaniya. "Ah, pagka't tanto ko na lumalapit na ang aking kamatayan. "¿Kamatayan? ¿Ang bata mong iyan?
Ang gabi ay tahimik at ang maliwanag na sikat ng buwan ang siya lamang nakakamalag sa dalawang pusong mapalad na yaon. Saan naroon ang dalawang ito? Saan natin sila makikita? Datapwa't kung nais natin masaksihan ang kanilang maligayang paguulayaw ay narito at madali nating makikita. Ating tingnan ang halamanang maraming bulaklakan nila Leoning.
At ang sanhi n~g lahat ay mapagkikilala sa isinasaysay n~g kalatas na itong kanyang sinusulat sa gayong pagiisa sa loob n~g kanyang tahimik na silid: "Pasay, Enero I, 1916."
At pawa n~g gabing lubhang masusun~git na kasindaksindak, tanghalan n~g sakit, ang siyang sa n~gayo'y laging nilalayag n~g palad na amis, ikaw, ikaw Tuning, ang dahil n~g hapis ... N~guni't masaklap man ang nasapit naming laging naglalayag sa gabing madilim, pumayapa lamang ikaw sa tahimik, mapanglaw na libing at sa amin yao'y kapalaran na rin ...»
"Kayó diyán ay tahimik, walâng íringan, walâng paghihigantí, iisa ang pananampalataya, iisa ang damdamin, waláng sinusunod kungdî iisang bandil
Tahimik na lan~git na nan~gan~ganinag ang lamang biyayang tugon sa pan~garap, m~ga kayamanang hindi matitinag, sampagang sa ban~go'y tulang walang kupas, talang nagsasayang may mayuming sinag, aklat na talaan n~g aliw n~g palad, dahon n~g kaluping yaong nasusulat ay kadakilaan n~g damdaming in~gat.
At diyán sa iyong buhay na sinapit ay walang wala nang oras na tahimik at kulang ang aking luhang nagbabatis sa tindí n~g dusa't bumubugsong sákit. ¡Ay amang ama ko kung magunamgunam madlá mong pag-irog at pagpapalayaw ay wala nang lan~git yaring abang búhay kundí ang malipat sa payapang bayan!
Ngayon, ako'y nagtatanóng, sino ang lalong malínaw magmasid at kumuro: ang isang walâng humpay ng katututtuttut, ó ang isang tahímik na nakíkiníg at umiísip, maíngat na tumítingin at tumitimbang sa bawa't tamaan ng matá?
Hindi nga naman nakita niya at sa katotohanan ay wala siyang matitiyak na sino man sapagka't nang siya ay pauwi na ay tahimik ang kanyang loob na hindi niya hinihintay ang gayong mangyayari. Kung nalalaman lamang niya, di sana ay nakahandang umilag. Wala ni sino mang nasa harap niya na nakita na may maghahangad ng gayon. Ano nga naman ang mabuti? Sino ang may pananagutan sa gayong sakuna?