United States or Macao ? Vote for the TOP Country of the Week !
"Hindi pô ako dapat magtakhá, G. Presidente" ang saló ng binata "hindi pô ako dapat magtakhá sa mga sinasabi ninyo. Ang mga ganyáng paghahakáng bulok ay palásak na palásak pa ngâ dito sa atin. "Pára sa mga gaya ninyó, ang búhay ng táo ay dápat gúgulin sa loób ng isáng palasyong gintô, sa láot ng kariwasáan at lubós na ginháwa.
A~g lahát n~g kanyá~g inisip sa paghahandóg n~g ginhawa sa na~gahíhirapan ay kanyá~g isina~gawá~g paw
Sa baya'y nadama ko ang aking kinasasabikan; ang ginhawa, ang kasayahan, at noon ko nawikang sa lalawigan pala'y maari ding mabuhay na gaya ng kabuhayan sa Maynila at higit pa, sapagka't bihira ang gabing walang harana, at madalas ang buencomer sa tabi ng ilog ó kaya'y sa palayan. Nang may ilang araw na kami sa bayan ay nakatanggap ako ng isang sulat.
"Idalangin ang Katúbusan! ang Katúbusan ng isang Bayang laging nanglulumó ang puso sa hápis at uhaw sa tunay na ginhawa; ang katúbusan ng isang lahìng pinipilit ng walang karapatán sa isang kalagayang salungát sa kanyang ninanas
¿Pusó caya'y tumitiboc n~g naaayos at di napapatlan~gan sumandasandali n~g m~ga ibang damdamin? ¿Ang caual caya ni Cain na pumatay n~g lamán n~g caniyang lamán at dugo n~g caniyang dugo sa udyoc n~g mapan~ganib na pananaghili, ay wala na caya rito? ¿May pagyayacap na cayang maaasahan, yayamang dapat sa isang hirap ó ginhawa tayo mamahay?
At gayon din naman sa pag-aasawa, ó sa pan~gan~ganak na lubhang ginhawa, at sa lahat na n~gang dapat ipag-sayá, sila ay padalhan n~g liham pagdaka. Kung patutun~go ka sa alin mang bayan, lalo't sa malayo'y lubos na kailan~gan, bago ka umalis muna'y magpaalam sa kaibigan mo't iyong katunkulan.
Ang nais ko ay maunawaan mo ang kalinisan n~g aking budhi't kadalisayan n~g ... pagmamahal ko sa iyo. ¡Pagmamahal!... Oo, Elsa, minamahal kita; at hindi lamang minamahal, kundi itinatan~gi sa lahat: iniibig n~g boong puso.... ¡Kay buting pagibig! ¡Iniibig na pinasasakitan!... Ang ginhawa mo'y siya kong pinakahahan~gad....
Nasunod ang pita, n~guni lalong ginhawa n~g matapos, sapagcat unti unti n~g sumilang ang maliwanag na tala n~g caginhawahan, siyang pagcahawi n~g pinid na itinabing sa ating m~ga mata at pagcawaldas n~g tanicalang iginapos.
«Talusin mo irog» ang turing n~g ama, «sa panukala ko, kung hindi nayag ka, disin hanggang n~gayo'y lumalagok ka pa n~g luha n~g dusa at di lumalasap n~g m~ga ginhawa. ¿At di mo ba tantong sa buhay na ito: salapi, salapi, ang Diyos n~g tao? ¿Bakit ka iibig sa han~gal na Osong na dukhang totoó gayong may mayamang iirog sa iyó?»
Hindi namin kinakailan~gan ang anomang ginhawa, kung ang ginhawang iyan ay magiging kapalit n~g karan~galang malinis na dapat ipamana sa aming m~ga anák. Si Mauro ay hindi makagagawa n~g gayon. Ang karan~galan muna, bago ang lahat, m~ga ginoo. At ang lalaki ó amáng hindi marunong magtanggol sa karan~galang naaapi, magpakailan ma'y busabos, alipin at apiapihan.