United States or Malta ? Vote for the TOP Country of the Week !
"Heb ik Brussel verlaten, het was niet om te midden der huizen te wonen.... Ziet gij, ginder verre achter de boomen, den gulden weerhaan niet glinsteren?" "Waar meent gij, mijnheer?" mompelde de fourier, vruchteloos in de aangewezene richting blikkende. "Boven het donker bosch....Het is inderdaad moeilijk te ontdekken, voor iemand die niet juist weet waar mijn kasteel gelegen is." "Uw kasteel?"
Zij tuurde met groote oogen over den plas naar den weerhaan op den kerktoren, die blonk als eene ster boven het geboomte. »Justus!" sprak zij plotseling. »Wel?" vroeg de ondermeester, in zijnen droom van het wondereiland nog verzonken. »Zouden ze er wel ooit geweest zijn?" »Wat? De boschduivels en de dolle olifanten? O zeker!" »Neen! de ridders, wou ik zeggen." Justus ontwaakte. »Aha, de ridders!
Eve bonsde op de gesloten deur. De hut is gesloten! riep Sir Archibald. Hoe dwaas! sprak Eve. Waarom staat ze er dan, als ze gesloten is! En woont er niemand in? Wel neen, niemand! sprak Sir Archibald, alsof dit de natuurlijkste zaak ter wereld was. Maar Frank hielp Eve de steenen rondom den weêrhaan beklimmen en zij zagen nu uit, naar het panorama beneden hen.
"Een eenzaam kind, verwaarloosd door zijne vrienden, is er nog in achtergebleven." Scrooge zeide dat hij het jongetje kende. En hij snikte. Zij verlieten den grooten weg, sloegen een hem welbekende laan in, en kwamen weldra aan een huis opgetrokken van dofrooden steen, op het dak een rond torentje met een weerhaan erop, in welk torentje een bel hing.
Zij waren vervelend, en alles was vervelend, met niemand kon men omgang hebben, allen waren laf en bekrompen. «De wereld deugt niets!» zei hij. «Alles is maar dwaasheid!» De weerhaan was opgeblazen, en deze eigenschap zou hem zeker bij de augurk interessant gemaakt hebben, als zij het geweten had; maar zij had slechts oogen voor den anderen haan, en die was nu op de plaats bij haar.
Wie Goudvreugde bevrijden en voor zich verkrijgen wil moet de vleugels van Weerhaan aan de honden geven, wie Weerhaan dooden wil moet treftwijg hebben, wie de treftwijg wil verkrijgen moet Weerhaan's zongouden veder aan Sinmara geven, of met andere woorden: wie Weerhaan dooden wil moet Weerhaan dooden!
Weerhaan, die boven op den wereldboom zit, is de zon. Zijn gouden veder, de zonnestraal, moet eens in de aarde zijn weggezonken vóór Sinmara, de aardevrouw, de treftwijg geeft die de aarde in slaap gestoken houdt, en waarmede Weerhaan gedood kan worden, zooals Balder gedood wordt door den misteltak, die in den winter groeit.
Het was reeds verbazend, dat een zoo geweldige hoeveelheid aluminium voor één voorwerp gebruikt was. Het projectiel schitterde in de stralen der zon. Naar de gedaante geleek het wel een dier torens, die de ridders der middeleeuwen als reusachtige peperbossen op de hoeken hunner kasteelen plaatsten; slechts werpgeschut en weerhaan ontbraken er aan.
Onwillekeurig klemden zijne vingers zich vaster om haar hand. Hier is het pad weêr! riep de oude heer, een twintig passen voor hen uit. O ja, daar is weêr het pad! Dank u, mr. Westhove, sprak Eve, en zij sprong van het laatste steenblok af, doorwaadde de knakkende varens en bereikte den weg. En daarboven is de hut met den weêrhaan! vervolgde Sir Archibald.
«Alles is maar dwaasheid!» zei de weerhaan bij zich zelf. «De haan legt geen eieren, en ik ben er te lui toe; als ik wilde, dan kon ik wel een windei leggen, maar de wereld is geen windei waard. Alles is maar dwaasheid! Nu mag ik hier niet eens lang meer zitten.» Dit zeggende, brak de weerhaan af, maar hij sloeg den anderen haan niet dood, ofschoon hij er plan op had, zooals de kippen zeiden.
Woord Van De Dag