United States or Zimbabwe ? Vote for the TOP Country of the Week !
"En gij, mijnheer de veteraan, ge zijt zeker meermalen gewond?" "Ik," zei de soldaat, "o, niet erg.
"Zie dien ouden snoeshaan," hernam de andere soldaat: "altijd hoffelijk, als ware hij een Ridder, die zijn meisje dient." "Eene zeer juiste aanmerking," zeide de veteraan: "waarvoor gij, Gilles Adriaansz! het voorrecht zult hebben met uw vijf man naar den voorpost te gaan en te zien of alles rustig is. Zoo er lieden aangehouden zijn, breng ze hier. Ik zal zelf naar den hopman gaan."
Een oude fransche kolonist, een veteraan uit den oorlog van 1870, bezit dichtbij Goping een terrein van nauwelijks twee hectaren. Maar die mijn, een der kleinste uit de buurt, staat op den tweeden rang in zake de opbrengst. Er zijn daar twee alleenstaande heuvels, verbonden door een rug, en daarbij nog vele gedeeltelijk onontgonnen terreinen.
Ik herinner mij, den eersten keer, dat wij in het Pantheon kwamen de eenvoudige, welvende ruimte toen den veteraan met zijne medailles, die waakte bij het graf, en de twee soldaten, die er, in een boek, hunne namen schreven, met ernstige gezichten, vol van de aandoening dat graf te zien, en ernstig elkaâr vroegen, of ze ook den naam van hun dorp, hun paese, zouden zetten, en, langzaam, toen besloten van ja, en ik kan niet zeggen, waarom mij dit roerde: dat ze den naam van dat plaatsje met groote langzame letters schreven: misschien alleen om den simpelen eenvoud van dat feit en misschien wel om de onbeduidendheid ervan.
Zij laat nu den ouden Ros het briefje lezen. Maar de veteraan schudt glimlachend het hoofd: »Ze hebben je bang willen maken, moeder Jane. Een misselijke laffe streek, da's zeker! Maar maak je nou heusch toch niet zoo ongerust. Dit huis is immers onbewoond; wie zou het dan in de lucht laten vliegen, als we het zèlf niet deden?... Nou ja, misschien lijkt het schrift een beetje op dat van je zoon..."
De platanen verwisselden van huid. Het koeltje speelde in de prachtige kastanjeboomen. 't Was luisterrijk! Een veteraan der naburige kazerne keek door het hek en zeide: "De lente houdt parade in groot tenue."
Bovenstaand bericht, geput uit de »N. R. Ct.« van Zondagmorgen, deed mij in gepeinzen verzinken. Een tachtigjarige is dus voorgoed vrijgesteld van den dienst bij de militie! Welk een veteraan! Neen zóó oud zijn er bij ons niet. Wèl dommelt gemeenlijk bij een der kachels in de cantine een soldaat, dien ik een dikke vijftig geef, doch deze is nog zeer weerbaar. Een moment van ontzetting!
Domitilla's moeder ken ik, van vroeger! zei Priscus: met Verus was hij een veteraan; de Keizer had hun jaren geleden beiden te gelijker tijd den rudis gegeven, schermstok en staf-van-ontslag-en-vrijlating, sinds eenmaal in het Colosseum het publiek voor beiden genade geëischt had, nadat zij uren te zamen gestreden hadden en beiden even sterk waren gebleken.
Deed zich de veteraan ongelukkiglijk reeds gevoelen in den veldheer? Met één woord, was dit genie verduisterd, zooals vele voorname geschiedschrijvers beweerd hebben? Bracht hij zich in woede, om zich zelven zijn verzwakking te verhelen? Begon hij te wankelen door den wind van een ongunstig lot? Werd hij wat voor een veldheer hoogst noodlottig is ongevoelig voor het gevaar?
De monnik steeg insgelijks af, als met het oogmerk om zijne reisgenoote te vergezellen; maar de veteraan verhinderde dit: "de Ridder heeft nog onlangs gebiecht," zeide hij: "hij heeft nu alleen van de deerne gesproken: misschien," voegde hij er bij, lachende om zijn eigene geestigheid, "zal hij een priester noodig hebben als het meisje van hem af is."
Woord Van De Dag